Czy pokora to nieśmiałość i brak odwagi?

Łk 1,26-38

Bóg posłał anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja.

Anioł wszedł do Niej i rzekł: „Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami”.

Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie.

Lecz anioł rzekł do Niej: „Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca”.

Na to Maryja rzekła do anioła: „Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?”

Anioł jej odpowiedział: „Duch święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna, i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego”.

Na to rzekła Maryja: „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa”. Wtedy odszedł od Niej anioł.

Niech Mi się stanie według twego słowa. Łk 1,38

Prostota, której potrzebuje Bóg, by móc nas zbawić, nie jest niczym innym jak pokorą. Ta zaś nie jest nieśmiałością ani brakiem odwagi, wręcz przeciwnie. Pokora to zgoda człowieka na to, kim jest, a jest – jako człowiek – kimś przyjmującym. To znaczy kimś, kto nie stwarza rzeczywistości, ale jej słucha, jest jej po-słuszny. Pycha nigdy nie umie zareagować prosto – i powiedzieć: tak, nie – lecz wszystko musi „stworzyć” sama, każdą sprawę komplikuje, nigdy nie jest skłonna do prostej aprobaty, do zgięcia karku, do schylenia czoła przed mocą prawdy. Na czym polega odwrotność takiej pychy, widzimy w zwiastowaniu, w Maryi, w Jej gotowości słuchania, po-słuszeństwa, w Jej młodym „tak”, a potem i w całym życiu.