Św. Andrzej Corsini

Życie dzisiejszego patrona opisują najlepiej dwa zdarzenia. Pierwsze miało miejsce jeszcze przed jego urodzeniem, gdy noszącej go pod sercem matce przyśnił się proroczy sen. Zobaczyła w nim wściekłego wilka, który zmienia się w łagodnego baranka przechodząc przez bramę klasztoru karmelitów we Florencji. Opis drugiego natomiast zdarzenia został wyryty już na jego grobie i z grubsza brzmi tak: „Św. Andrzej Corsini, który został porwany z Karmelu do kościoła i mitry Fiesole”. Mamy zatem dzisiaj do czynienia z człowiekiem, który nawrócił się i to dwukrotnie w czasie swojego życia. Raz, gdy zszedł z drogi prowadzącej go wprost do duchowej przepaści i drugi raz, gdy uznał wyższość władzy Kościoła nad swoim własnym upodobaniem. Które z nich było dla niego trudniejsze? Ponieważ Andrzej Corsini był z domu bogatym florentczykiem, porzucenie rozwiązłego stylu życia mogło stanowić dla niego nie lada wyzwanie. Kto wie, być może gdyby nie twarde słowa matki, w których odwołała się do swojego proroczego snu, młody Andrzej nawet z ciekawości nie zajrzałby do kościoła prowadzonego przez karmelitów. Zajrzał jednak i ostatecznie postanowił zmienić swoje życie. Czy przestał być trudnym charakterem? Nie, o czym zaświadczają dokumenty z epoki, ale postanowił zaprawiać się w pokorze. Najpierw przyjął więc ubogi karmelitański habit, potem uznając swój brak wiedzy posłusznie studiował i przyjął święcenia kapłańskie, a w końcu w wieku 30 lat zgodził się wziąć na swoje barki urząd przeora. Gdy jednak przyszła godzina próby i Florencję opanowała w roku 1347 epidemia dżumy, okazał się energiczny i zdecydowany, a jego charyzma uczyniła z niego Apostoła Florencji, jak o nim mawiano. I właśnie wtedy, u szczytu swojej popularności i duchowego spełnienia papież Klemens VI mianuje go biskupem Fiesole. To tylko 10 km w linii prostej od Florencji, ale oznacza kompletną zmianę obowiązków i sposobu pełnienia posługi. Dzisiejszy patron wcale nie ma na to ochoty, jednak ostatecznie przyjmuje nowe zadanie i okazuje się być opatrznościowym biskupem na trudne czasy społecznych niepokojów po hekatombie czarnej śmierci. „Jego więzy rodzinne sprawiły, że był akceptowalny dla szlachty, a jego życie w ubóstwie przyciągało do niego ubogich" – piszą o nim historycy. Andrzej Corsini zmarł po niemal ćwierćwieczu biskupiej posługi w Fiesole w roku 1373, a choć za młodu był wilkiem, wspominamy go dzisiaj jako świętego pasterza. I to jest najpiękniejszy owoc jego podwójnego nawrócenia.