Zmarł ks. prof. Jerzy Cuda

Urodził się 20 stycznia 1940 roku w Suchej Górze w bardzo religijnej rodzinie Jakuba i Klary z domu Olesch. Ojciec pracował na kopalni „Radzionków”, a matka zajmowała się domem. Miał starszego brata. Ochrzczony został 28 stycznia 1940 roku w kościele parafialnym pod wezwaniem Świętego Wojciecha w Radzionkowie. Był gorliwym ministrantem. Miał talent plastyczny, interesował się muzyką i językami obcymi.

Po ukończeniu Szkoły Podstawowej w Suchej Górze kontynuował naukę w II Liceum Ogólnokształcącym w Tarnowskich Górach. Egzamin maturalny zdał w 1958 roku i zgłosił się do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie. Pracę naukową z dogmatyki napisał na temat „Psychologia głębi a proces zbawczy człowieka”. Święcenia diakonatu otrzymał 8 marca 1964 roku w kaplicy Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie. Święceń prezbiteratu udzielił mu bp Herbert Bednorz 14 czerwca 1964 w Katowicach. Po święceniach przez miesiąc przebywał w rodzinnej parafii, a następnie na zastępstwie wakacyjnym w Nierodzimiu.

Pracę duszpasterską rozpoczął jako wikariusz w parafii Świętego Jacka w Stanowicach (1964-1967). Po trzech latach został skierowany na studia z teologii moralnej na Katolicki Uniwersytet Lubelski. Studia ukończył tytułem magistra teologii w zakresie teologii moralnej. Pracę magisterską zatytułowaną „Nadzieja chrześcijańska według nauki Soboru Watykańskiego II” napisał pod kierunkiem ks. doc. Władysława Poplatka. Następnie kontynuował studia w Instytucie Katolickim w Paryżu (1971-1976), gdzie uzyskał tytuł doktora teologii. Praca doktorska nosi tytuł „Wierzący i niewierzący w świetle teologii nadziei”.

Po powrocie do kraju został skierowany jako wikary do parafii Świętego Michała Archanioła w Rudzie Śląskiej-Orzegowie. W roku akademickim 1977/78 biskup Bednorz zlecił mu wykłady z teologii moralnej i teodycei w Wyższym Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie. Ze względu na konieczność dojazdu na wykłady, został przeniesiony jako wikariusz do parafii Najświętszych Imion Jezusa i Maryi do Katowic-Brynowa. Następnie został skierowany jako wikariusz kooperator do parafii Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Świętochłowicach. Kontynuował pracę naukową, interesował się zagadnieniem ateizmu i przygotowywał się do zredagowania pracy habilitacyjnej z teologii fundamentalnej.  Od 1989 roku przebywał w parafii Podwyższenia Krzyża Świętego i Matki Bożej Częstochowskiej w Pszczynie. Był diecezjalnym cenzorem książek, członkiem Rady Naukowej Instytutu Teologiczno–Pastoralnego w Katowicach.

Od 1995 roku był wykładowcą Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 1999 roku napisał pracę habilitacyjną zatytułowaną: „Praktyczno-społeczne kryterium wiarygodności objawionego sensu historii”. Po utworzeniu wydziału Teologicznego na Uniwersytecie Śląskim został adiunktem i profesorem UŚ. Kierował Zakładem Teologii Fundamentalnej. Zamieszkał w budynku Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Katowicach. Po przejściu na emeryturę przeprowadził się do Domu Świętego Józefa w Katowicach.