Św. Emilia Maria Wilhelmina de Roda

Maria Emilia Wilhelmina, dzisiejsza patronka, przyszła na świat na pięknym zamku Druelle, na południu Francji. Była arystokratką w każdym calu i pewnie jej życie upłynęłoby jej w spokoju i dostatku, gdyby nie rok urodzenia – 1787. Za dwa lata wybuchnie rewolucja, która trwając długich 10 lat odmieni oblicze Francji i świata. Żeby uchronić córkę, przed niebezpieczeństwem rodzice posyłają ją do babci ze strony matki, do posiadłości leżącej bardziej na uboczu i dalej od Paryża. Tam spędza lata rewolucyjnej i napoleońskiej zawieruchy, tam zdobywa wykształcenie, tam także doświadcza zupełnie innego rytmu życia – nie tego, który wyznaczają rauty, bale i polowania, tylko cisza i kontemplacja. Ponieważ na zamku znajduje schronienie również pewna mniszka, wizytka, która musiała ukrywać się po kasacie zakonu przez rewolucyjne władze, Maria Emilia ma okazję zapoznać się z literaturą religijną i odbyć gruntowne rekolekcje. To pod ich wpływem w wieku 17 lat, w uroczystość Bożego Ciała roku 1804, postanawia oddać swoje życie na wyłączność Bogu. Próbuje życia zakonnego u szarytek, następnie u panien adoratorek i u sióstr miłosierdzia, ale wszędzie czuje się nie na swoim miejscu. Czy po 11 latach błądzenia czuje   zmęczenie i zniechęcenie? Jak najbardziej, ale trwa przy podjętym zobowiązaniu i ta jej wytrwałość w końcu przynosi owoce. Jest rok 1815 gdy odwiedza pewnego chorego i doznaje olśnienia. Nie, wcale nie chodzi o to, że od teraz ma poświęcić się pielęgnowaniu obłożnie chorych. To spotkanie otwiera jej raczej oczy na religijną niewiedze i ignorancję ludzi. I jeżeli jest jakaś pilna potrzeba w w porewolucyjnej Francji, to z pewnością jest nią formowanie ludzi na nowo w wierze w Boga. Formowanie od podstaw, dlatego Maria Emilia podejmuje się opieki nad opuszczonymi dziećmi, uczenia ich religii i wychowywania w duchu chrześcijańskim. Pierwsze dzieci – aż czterdziestka – znalazły swoje schronienie w niewielkich pomieszczeniach, które udało się z trudem wynająć, bo inicjatywa ta budziła tyle samo podziwu, co sprzeciwu w najbliższym otoczeniu naszej dzisiejszej patronki. Początkowo wspomagały ją w pracy tylko trzy młode kobiety, jednak w przeciągu dwóch lat powstała z nich nowa wspólnota zakonna - Zgromadzenie Sióstr Świętej Rodziny. Siostry opiekowały się dziećmi, a tych przybywało z miesiąca na miesiąc. W końcu gdy ich liczba przekroczyła setkę, matka Emilia, bo dzisiejsza święta była już wtedy przełożoną zgromadzenia, zakupiła dla potrzeb wspólnoty budynki opuszczonego, pobliskiego klasztoru. Najpierw jednego, potem drugiego i trzeciego, by tam gdzie zagościła wraz z rewolucją pustka, znowu mogło pojawić się duchowe życie. Lecz choć brzmi to wszystko prosto i sprawia wrażenie niezbyt skomplikowanego, trwało latami i niewiele brakowało, by nie doszło do skutku. Gdy bowiem niedługo po utworzeniu wspólnoty epidemia zdziesiątkowała siostry i podopiecznych, podniosły się głosy, że dzieło to jest niepotrzebne i niebezpieczne. Dała im posłuch nawet sama założycielka przybita ogromem tragedii i tylko zdecydowana postawa tych zakonnic, które przeżyły, utrzymała istnienie  Zgromadzenia Sióstr Świętej Rodziny. W roku 1834 św. Emilia Maria Wilhelmina de Rodat, dokonała jeszcze podziału zgromadzenia na dwie gałęzie: kontemplacyjną, gdzie trwała nieustanna modlitwa wstawiennicza, i czynną, gdzie siostry prowadziły przedszkola, szkoły i różne dzieła dobroczynne. Ich liczba osiągnęła w sumie 36 placówek, gdy ich założycielka przegrała w końcu walkę z rakiem. Kiedy to było? Św. Emilia Maria Wilhelmina de Rodat odeszła do nieba 19 września 1852 roku.