Św. Eufrazja od Najświętszego Serca Jezusa

Zwróćcie państwo uwagę, że oba te określenia oddają przywołany na wstępie paradoks.  W końcu tabernakulum to miejsce, w którym ukryty jest żywy Bóg pod eucharystyczną postacią. Ten cud domaga się naszej adoracji i wyciszenia. Gdy jednak owo tabernakulum jest w ruchu, gdy zamiast czekać na wiernych samo zanurza się w ich świecie, czy wtedy nie łączą się ze sobą sacrum i profanum? Tego połączenia świętości ze zwyczajnością dokonał w swoim ciele Zbawiciel, to również była droga, która wybrała w swoim życiu św. Eufrazja od Najświętszego Serca Jezusa. Wymowna, bo tyle z greckiego języka znaczy imię, które sobie wybrała w zakonie, ale jednocześnie unikająca zbędnych słów. Stąd to drugie określenie nadane jej przez ludzi – modląca się matka. Wylewna wobec Boga i opiekuńcza wobec bliźnich. Gdyby ktoś jednak ją zapytał, jak do tego doszła, odparłaby zgodnie z prawdą, że do niczego dochodzić nie musiała, bo od zawsze chciała zostać świętą. Potem roześmiałaby się szeroko i zapytała w czym może nam pomóc. Bo ludzie z jej rodzinnych okolic w stanie Kerala, w Indiach, zgodnie zapamiętali tę zakonnicę ze Zgromadzenia Sióstr Matki Karmelu, jako osobę czułą, od której emanowała wprost matczyna troska. Z tego powodu wielu prosiło ją o modlitwę wstawienniczą: jedni o uzdrowienie, inni o pracę, czy o powodzenie w egzaminach. Zawsze obiecywała im pamięć przed Bogiem, a ludzie byli przekonani o jej świętości i mocy wstawiennictwa. Św. Eufrazja wiele modliła się także za zmarłych, czyniąc pokutę w intencji osób, które zadawały ból Kościołowi. Eucharystia, adoracja i różaniec to był jej punkt odniesienia w niełatwej codzienności Indii. Do  Zgromadzenia Sióstr Matki Karmelu trafiła jako postulantka już w wieku 12 lat. Równo w roku 1900 złożyła śluby wieczyste w klasztorze w Ollur i przez kolejne 52 lata prowadziła w nim swoje ukryte życie. Była mistrzynią nowicjatu, była również przełożoną swojej wspólnoty, ale przed wszystkim była "modlącą się matką" i "chodzącym tabernakulum" – czyli wymownym znakiem obecności Boga pośród ludu. Jednak zanim światu objawiła się św. Eufrazja od Najświętszego Serca Jezusa, wcześniej świat poznał ja jako wesołą dziewczynkę o zupełnie innym imieniu. Jakim? Róża.