Ks. prof. Adam Rybicki radzi jak się modlić, gdy nie można pójść do kościoła

• Pacierz. To nie jest tylko dla dzieci, warto do niego sięgnąć np. z książeczki (ups, gdzie moja książeczka?)
•  Akty strzeliste. To krótkie, płynące z serca myśli: Jezu, ufam Tobie. Boże, kocham Cię itd. Święci bardzo je lubili i stosowali, szczególnie w chwilach zwątpienia czy życiowych burz lub gdy już po prostu nie potrafili inaczej się modlić.
•  Nawiedzenie Najświętszego Sakramentu. Kościoły są otwarte, warto wejść i odwiedzić Pana Jezusa, pobyć z Nim 10 minut, dać się mu dotknąć, objąć, pokochać.
•  Modlitewne czytanie Pisma Świętego (łac. lectio divina). Czytać Biblię, ale nie jak gazetę czy książkę, lecz jak list od najdroższej Osoby. Z namaszczeniem. Jakby to On do mnie mówił.
• Czytanie żywotów świętych lub jakiejś książki o życiu duchowym. Warto nauczyć się rozmyślać z kartką papieru. Myślę o jakiejś treści, co powiedział (zrobił) Jezus i zapisuję swoje myśli. Potem, np. wieczorem mogę do nich wrócić. Jeśli chodzi o czytanie, miałbym inne propozycje niż sugerowane w necie „Dżumę” lub „Jądro ciemności”.
• Rozmyślanie. Przez 15-30 min wziąć sobie jakąś duchową treść (polecam jakieś Słowo lub czyn Jezusa), spróbować nad tym rozmyślać, dotrzeć do sensu: o co w tym chodzi dla mnie?
•  Różaniec, Koronka, tzw. modlitwa Jezusowa. Nie chodzi o powtarzanie, chociaż i powtarzanie ma sens. Wiedzą to muzycy, sportowcy itd.
• Wieczorny rachunek sumienia – czasu nam teraz Pan Bóg daje dużo, więc może dużo go marnujemy? Warto taką praktykę wdrożyć na zawsze.
•  Brewiarz: jest na stronie brewiarz.pl. To nie jest szlak dla zawodowców (tzn. księży), lecz, jak głosi tytuł: Codzienna modlitwa Ludu Bożego.
• Adoracja Krzyża. Adoruj krzyż, codziennie, przez 3 minuty. Mów do Jezusa Ukrzyżowanego, a On powie coś do Ciebie.
• Godzinki, Gorzkie Żale. Można je śpiewać z całą rodziną, próbować wyjaśnić im treści, bo są nieco „zakodowane”.
• Ciało. Chodzi mi o małe gesty. Z rozmysłem zrobiony znak krzyża. Pocałowanie swojego krzyżyka, medalika, ikony. To chyba można zrobić. Za ciałem niech idzie serce.
• Cisza. „Wchodź do swej izdebki”, czyli do swego własnego serca. W czasie jednego z objawień w Medjugorie usłyszałem od widzących, że Maryja prosi, by każda rodzina miała w swoim domu kącik do modlitwy, przeznaczony tylko na to, by każdy mógł tam sobie przycupnąć i odmówić modlitwę, pobyć z Bogiem, popatrzeć na ikonę. Warto mieć taki kącik.

To wszystko, co zostało wyżej wymienione, w tradycji duchowości chrześcijańskiej nazywa się „ćwiczenia duchowne”. Teraz podobno hitem są filmiki z ćwiczeniami fizycznymi, które można wykonać w domu. Świetna sprawa, bo siłownie są zamknięte, z kościołami może też tak się stać. A to są „ćwiczenia duchowne”, które można odprawić w domu. I wszystkie są sprawdzone, działają. Wszystko po to, aby - jak kiedyś usłyszałem na rekolekcjach - nasza dusza przez ten czas nie obrosła tłuszczem.
Ps. Jeszcze jedno. Ktoś mi mówił, że gdy w czasie rekolekcji w ciszy kierownik duchowy zapytał go: jak karmisz swoją duszę?, on odpowiedział: „gdy czyszczę buty lub myję gary, puszczam sobie Szustaka albo Glasa”. „No to lipa” - powiedział tamten. Nie chodzi o Szustaka czy kogo innego, tylko o skupienie, o potraktowanie „ćwiczenia duchownego” z oddaniem, wsłuchanie się całym sobą w Boże słowo. Słuchanie YouTube przy czyszczeniu butów może być fajne, ale nasi święci raczej nie nazwaliby tego ćwiczeniem duchownym... Spróbujemy?

Przeczytaj także: Ks. prof. A. Rybicki o cechach niedojrzałego mężczyzny