Św. Olegariusz

Obecne wysiłki, by oddzielić świat duchowy od materialnego, rzeczywistość wiary od polityki, byłyby dla dzisiejszego patrona kompletnie niezrozumiałe. Co więcej, z całą pewnością uznałby on je za heretyckie, a nawet szalone. Cóż, dzisiaj trudno by mu było znaleźć uznanie pośród wiernych i zostać uznanym za godnego wyniesienia do chwały ołtarzy. Ale na przełomie XI i XII wieku w Hiszpanii jego postawa, która utożsamiała dobro królestwa z jego katolickością, traktowana była jako wzór do naśladowania. Bo na Półwyspie Iberyjskim począwszy od roku 711, czyli od inwazji Islamskiej armii Maurów, kwestia wiary i państwowości stała dosłownie na ostrzu miecza. I trwało to nieprzerwanie przez dobrych 8 stuleci, czyli do stycznia 1492 roku, gdy monarchowie katoliccy zdobywając Grenadę ostatecznie zakończyli historię państw muzułmańskich na Półwyspie Iberyjskim. A istotny wkład miał w tym dziele także nasz dzisiejszy patron, choć swoją cegiełkę dołożył 300 lat wcześniej. Czy był monarchą? Nie, przynajmniej nie w rozumieniu sprawowania władzy na mocy praw dziedziczenia. Pełnił natomiast z całą pewnością najwyższy urząd na podległym mu terenie na mocy nadania. Zanim jednak został na niego powołany, wcześniej przyszedł na świat w zamożnej rodzinie w Barcelonie, w roku 1060. Z początku był kanonikiem w rodzinnym mieście, następnie wyświęcono go na kapłana, ustanowiono przeorem, a w końcu  opatem augustiańskiego klasztoru św. Rufusa w Awinionie. Jednak dopiero gdy hrabia Barcelony  wskazał go na biskupa tego miasta w roku 1116, nasz dzisiejszy święty zyskał władzę, z która liczyli się świeccy. I zrobił z niej użytek właściwy dla czasów, w których przyszło mu żyć. Na początek, jako biskup Barcelony, okazał się gorliwym reformatorem, który na kolejnych synodach umacniał strukturę Kościoła oraz wprowadzał w życie wspólnot klasztornych regułę św. Augustyna.  Gdy jednak po dwóch latach został mianowany również biskupem Tarragony, jego obowiązki mocno wykroczyły poza ten ich zakres, który zwykle kojarzymy z tym urzędem. Oto bowiem Tarragona, przez całe wieki stanowiła graniczną twierdzę Maurów. Gdy zaś w końcu została z ich rąk odbita, przed nowym biskupem stanęło zadanie odbudowy miasta, stawiania od fundamentów kościołów, ściągnięcia do regionu nowych mieszkańców i rycerzy, którzy mieliby bronić miasta i okolicy w przyszłości. Nasz patron utworzył w Tarragonie także archifraternię, która zrzeszała ludzi świeckich i duchownych, bogatych i biednych, wykształconych i analfabetów. Łączył ich jeden cel – każdy z nich, z tego co miał, wpłacał do wspólnej kasy datek na dzieło odbudowy Kościoła i miasta. Po 11 latach tej tytanicznej pracy nasz dzisiejszy święty przekazał swoje świeckie uprawnienia Robertowi Bordetowi, czyniąc go księciem Tarragony, a sam powrócił do Barcelony, gdzie niebawem zmarł. Czy wiecie państwo kogo dzisiaj wspominamy? Św. Olegariusza, biskupa barcelońskiego i tarragońskiego, którego grobowiec po dziś dzień znajduje się w katedrze w Barcelonie.