Św. Honorata

O czym tu mówić? Wszak cały żywot wspominanej dzisiaj patronki zamknięty jest raptem w kilku zdaniach zapisanych w biografii Vita Epiphanii czyli życie św. Epifaniusza, ósmego biskupa Pawii. Żywot ten wyszedł spod ręki jego następcy św. Magnusa Felixa Ennodiusa. Dlaczego dzisiejszej patronce, Honoracie, poświęcono w tym dziele osobne parę słów? Raz dlatego, że była rodzoną siostrą Epifaniusza. Dwa, że sam biskup Pawii znacząco wpłynął na jej życie. Nie tylko przez fakt, że byli rodzeństwem. Tutaj jak państwo wiedzą nie ma bowiem żadnych reguł. Są bracia, którzy swoim życiem uskrzydlają siostry i tacy, którzy skutecznie te skrzydła podcinają. Nie zgłębiając jednak bratersko-siostrzanych relacji między Honoratą, a Epifaniuszem, trzeba odnotować za przywołanym żywotem Vita Epiphanii, że jako biskup sam osobiście nałożył na głowę siostry welon dziewiczy na znak oddania się jej na wyłączną służbę Panu Bogu. A gdy w roku 476 Odoaker, król Gotów, zdobył i złupił Pawię, biorąc do niewoli wśród wielu obywateli także i Honoratę, to św. Epifaniusz udał się do najeźdźcy i wykupił od niego wszystkich swoich diecezjan. Co ze zwróconą wolnością zrobili inni mieszkańcy Pawii o tym historia milczy. Z zapisek wiemy natomiast dobrze, co uczyniła z nią Honorata. Bezwzględnie przekonawszy się, że jej życie istotnie jest w rękach Boga, całkowicie mu się poświęciła niejako po raz drugi. Resztę życia jak czytamy wypełniła bogomyślnością i dobrymi uczynkami. Źródła do historii Pawii dobrze zaświadczają kult, jakim się tam cieszyła jeszcze za swojego życia. Zresztą pasuje to też do jej imienia, które znaczy tyle co szanowana, darzona szacunkiem. Św. Honorata zmarła trzy lata po swoim bracie, 11 stycznia 500 roku, i została złożona tuż obok niego w kościele św. Wincentego. Obok pochowano jeszcze trzy ich siostry. Czy wiecie państwo jak się nazywały? Siostrami św. Honoraty i Epifaniusza były Specjoza czyli Piękna, Luminoza czyli Świetlana i Liberata czyli Wolna.