Zostawiamy Mu to, co najgorsze i na końcu

Łk 21, 1-4

Gdy Jezus podniósł oczy, zobaczył, jak bogaci wrzucali swe ofiary do skarbony. Zobaczył też, jak pewna uboga wdowa wrzuciła tam dwa pieniążki, i rzekł:

«Prawdziwie, powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła więcej niż wszyscy inni. Wszyscy bowiem wrzucali na ofiarę Bogu z tego, co im zbywało; ta zaś z niedostatku swego wrzuciła wszystko, co miała na utrzymanie».

Wrzuciła wszystko. Łk 21,4

To mogą być resztki naszych pieniędzy, czasu, myśli, naszych emocji, pasji czy talentów. Tak często pozostawiamy Mu to, co najgorsze i na końcu. Goniąc cały dzień, padamy wieczorem na twarz, aby wyrecytować „Ojcze nasz”, podczas którego potrafimy kilka razy się przebudzić. Śpiewamy Mu: „Królu, Zbawco” i „Cały jestem Twój”, a w codziennych czynnościach zamiatamy najważniejsze pod dywan. A On to wszystko nam przebacza i czeka na nas z uśmiechem i otwartymi ramionami. Zawsze robi mi się trochę głupio, jak pomyślę, że przygotował nam niebo na wieczność, a ja oddaję Mu to, czego mi zbywa.