Czy musimy się przed Nim usprawiedliwiać?

Łk 14, 15-24

Gdy Jezus siedział przy stole, jeden ze współbiesiadników rzekł do Niego: «Szczęśliwy ten, kto będzie ucztował w królestwie Bożym».

On zaś mu powiedział: «Pewien człowiek wyprawił wielką ucztę i zaprosił wielu. Kiedy nadeszła pora uczty, posłał swego sługę, aby powiedział zaproszonym: „Przyjdźcie, bo już wszystko jest gotowe”. Wtedy zaczęli się wszyscy jednomyślnie wymawiać. Pierwszy kazał mu powiedzieć: „Kupiłem pole, muszę wyjść je obejrzeć; proszę cię, uważaj mnie za usprawiedliwionego”. Drugi rzekł: „Kupiłem pięć par wołów i idę je wypróbować; proszę cię, uważaj mnie za usprawiedliwionego”. Jeszcze inny rzekł: „Poślubiłem żonę i dlatego nie mogę przyjść”.

Sługa powrócił i oznajmił to swemu panu. Wtedy rozgniewany gospodarz nakazał swemu słudze: „Wyjdź co prędzej na ulice i w zaułki miasta i sprowadź tu ubogich, ułomnych, niewidomych i chromych!” Sługa oznajmił: „Panie, stało się, jak rozkazałeś, a jeszcze jest miejsce”. Na to pan rzekł do sługi: „Wyjdź na drogi i między opłotki i przynaglaj do wejścia, aby mój dom był zapełniony.

Albowiem powiadam wam: Żaden z owych ludzi, którzy byli zaproszeni, nie skosztuje mojej uczty”».

Proszę cię, uważaj mnie za usprawiedliwionego. Łk 14,18

Może zdarza nam się myśleć, że modlitwa, Eucharystia, czytanie Pisma Świętego, które są istotne dla budowania więzi z Bogiem, to kolejne dodatkowe balasty naszej i tak już obciążonej codzienności. Czy Bóg się na nas gniewa? Rozlicza nas z ilości godzin spędzonych na modlitwie? Czy musimy się przed Nim usprawiedliwiać? Przypowieść o zaproszonych na ucztę demaskuje nasze przewrotne myślenie o tym, że przychodzimy do Boga, bo powinniśmy; bo On tego od nas oczekuje. Z zaproszenia zrezygnowali ci, którzy nie odczuwali głodu, potrzeby, byli syci innych spraw, z kolei chętnie przyszli ułomni, ubodzy, niewidomi, chromi. To nie Bóg traci, gdy do Niego nie przychodzimy. To nas omija życie w obfitości.