800 lat duchaczek w Polsce

Eucharystii będzie przewodniczył bp Damian Muskus OFM.

Zakon Ducha Świętego, którego żeńską częścią jest zgromadzenie sióstr kanoniczek, powstał w XII wieku we Francji. Założył je bł. Gwidon z Montpelier. Około roku 1175 sprzedał on cały majątek otrzymany od rodziców i wybudował szpital w rodzinnym mieście. Z czasem duchacy i duchaczki pojawili się również w innych krajach, służąc chorym, ubogim i dzieciom. Do Polski przybyli w 1220 roku. Założyli szpital na terenie Prądnika.

W 1244 r. bp Jan Prandota oddał im kościół Świętego Krzyża w Krakowie. W okolicy dzisiejszego placu Świętego Ducha zakonnicy urządzili szpital. Warto wiedzieć, że współczesne okna życia sięgają korzeniami historii tego zakonu. Pierwsze z nich powstało właśnie przy szpitalu duchackim.

Bracia i siostry składali dodatkowy, czwarty ślub miłosierdzia świadczonego bliźnim w potrzebie, przyjmowania ubogich i chorych, opieki nad porzuconymi dziećmi. Zgodnie z regułą zakonu, duchacy i duchaczki szukali chorych i sierot na ulicach miast.

Na początku XIX w. siostry zostały przeniesione do dawnego karmelitańskiego klasztoru przy ul. Szpitalnej. Zrujnowane zabudowania klasztorne i szpitalne na placu Świętego Ducha stały się przyczyną wieloletnich sporów. Przeciwko budowie w tym miejscu teatru protestował m.in. Jan Matejko. Mimo to budynki zostały wyburzone, a dalsza historia tego miejsca jest już związana z Teatrem im. J. Słowackiego.

- Być duchaczką  kiedyś i być duchaczką dzisiaj to słuchać Ducha Świętego i pozwolić Mu się prowadzić do drugiego człowieka z całym "zapasem" Jego owoców: miłości, pokoju, radości, cierpliwości, uprzejmości, dobroci, wspaniałomyślności, łaskawości, wierności, skromności, wstrzemięźliwości i czystości. Każda duchaczka nosi na swojej piersi krzyż o 12 rozgałęzieniach, które symbolizują tych 12 owoców - mówi s. Pia Kaczmarczyk CSS.

Zgromadzenie Sióstr Kanoniczek Ducha Świętego de Saxia liczy obecnie ponad 220 sióstr, które posługują w 24 klasztorach w Polsce oraz w Afryce, we Włoszech i na Ukrainie. Prowadzą m.in. placówki opiekuńczo-wychowawcze, zawodowe rodziny zastępcze, domy opieki i przedszkola. Posługują w szpitalach, hospicjum, chorym w domach prywatnych oraz dzieciom i młodzieży poprzez katechezę.

Natomiast na misjach w Afryce siostry prowadzą centra medyczne z oddziałami szpitalnymi, przychodniami, ambulatoriami i porodówkami, opiekują się sierotami wojennymi, ubogimi, organizują dożywianie dzieci i prowadzą edukację zawodową (krawiectwo, stolarstwo) i katechizują.