Św. Pelagia Pokutnica

Oczywiście, żeby miał miejsce taki właśnie efekt,  wcześniej potrzeba wielu godzin, dni, a czasem i tygodni stosownych przygotowań. Siłownia, kosmetyczka, sklepy... Jednak te wysiłki się opłacą – mówi kobietom świat - bo jesteś warta tylko tyle, na ile wycenią cię inni. I nawet jeśli to wierutne kłamstwo, to i tak od stuleci znajduje posłuch    u – nomen omen – płci pięknej. A już z całą pewnością uległa presji tego myślenia dzisiejsza patronka. Pozornie jej imię – Pelagia - wydaje się nie pasować do owego wizerunku pięknej, pożądanej i ubóstwianej przez mężczyzn kobiety. Ale gdy zdamy sobie sprawę, że właśnie taki przydomek nosiła w greckiej mitologii bogini miłości, Afrodyta, wtedy wszystko stanie się dużo bardziej oczywiste. I imię dzisiejszej patronki, i miejsce jej urodzenia, starożytna Antiochia, i czas w którym przyszło jej żyć, to jest V wiek po Chrystusie. A żyła niczego nie odmawiając, tak samej sobie, jak i innym. Skoro jednak wspominamy ją dzisiaj jako świętą, to musiało wydarzyć się coś takiego, co dosłownie ją odmieniło. Według tradycji rzecz miała miejsce  przed jednym z kościołów Antiochii. Oto pewien biskup imieniem Nonnus, przemawiając do zebranych na placu wiernych, szukał odpowiedniego przykładu, który unaoczniłby im jak w sumie mało się starają, by podobać się Bogu. I proszę bardzo - jak na zawołanie pojawia się w pobliżu Pelagia i skutecznie przyciąga, a właściwie odciąga, spojrzenia zebranych. W tym momencie biskupa Nonnusa olśniewa pewna myśl i głośno ją wypowiada: Gdybyście tylko tyle swojego czasu poświęcali, by podobać się Bogu, ile ta kobieta poświęciła, by zrobić na was wrażenie, bylibyście świętymi. Po tych słowach Pelagia znika z placu, a wierni płci obojga czują się nieswojo. Ale jej osoba nie daje odtąd spokoju biskupowi Nonnusowi. Modli się więc wieczorem o łaskę nawrócenia dla niej, bo jej ostentacyjny strój zdradzał przecież jej profesję. Do najbliższej niedzieli nic wielkiego się jednak nie wydarza. Kiedy jednak w niedzielę zaczyna wygłaszać kazanie o Sądzie Ostatecznym, który ukaże nam naszą prawdziwą wartość i wartość naszych uczynków, w świątyni następuje spore poruszenie. Przez tłum ludzi przedziera się bowiem ona, Pelagia, i upadając do nóg biskupa, publicznie prosi o chrzest. Po otrzymaniu sakramentu i rozdaniu wszystkich swoich dóbr między potrzebujących, Pelagia znika z oczu biskupa Nonnusa po raz drugi, tym razem opuszczając Antiochię. Dopiero wiele lat później usłyszy o niej ponownie, od wracających z Jerozolimy pielgrzymów. Oto bowiem Pelagia zamieszkała w grocie w pobliżu Góry Oliwnej. Ta, która do tej pory robiła wrażenie na mężczyznach swoją urodą, ukryła się w męskim przebraniu, we wspólnocie pustelników praktykując ascezę i żyjąc niezwykle surowo. Jej prawdziwa tożsamość została ujawniona dopiero po jej śmierci. Czy wiecie państwo kiedy umarła? Św. Pelagia Pokutnica odeszła po nagrodę do nieba około roku 457.