Bóg nie kocha ani choroby, ani cierpienia

Łk 9, 1-6

Jezus zwołał Dwunastu, dał im moc i władzę nad wszystkimi złymi duchami oraz władzę leczenia chorób. I wysłał ich, aby głosili królestwo Boże i uzdrawiali chorych.

Mówił do nich: «Nie bierzcie nic na drogę: ani laski, ani torby podróżnej, ani chleba, ani pieniędzy; nie miejcie też po dwie suknie. Gdy do jakiegoś domu wejdziecie, pozostańcie tam i stamtąd będziecie wychodzić. Jeśliby was gdzieś nie przyjęli, wychodząc z tego miasta, strząśnijcie proch z nóg waszych na świadectwo przeciwko nim!» Wyszli więc i chodzili po wsiach, głosząc Ewangelię i uzdrawiając wszędzie.

I wysłał ich, aby głosili królestwo Boże i uzdrawiali chorych. Łk 9,2

Znamienne połączenie: głoszenie królestwa z władzą wyrzucania złych duchów i – co dla nas chyba ważniejsze – władzą leczenia chorób. Tak, to sprawy nierozłączne. Gdzie jest Boże królestwo, nie tylko nie może być złych duchów, ale i nie może być żadnego zła. Także takiego jak choroby, niezawinionego przez człowieka, ale będącego przecież konsekwencją grzechu pierwszych rodziców. Bóg kocha człowieka. Chorego i cierpiącego może przede wszystkim. Nie kocha jednak ani choroby, ani cierpienia. Nie chce ich. W jego królestwie, gdy objawi się w całej pełni, już ich nie będzie. Wszyscy, którym tu, na ziemi, doskwierają różnorakie cierpienia, mogą z radością podnieść głowę. Tak, z sobie tylko czasem wiadomych powodów, Bóg dziś na nas te nieszczęścia dopuszcza. Ale ostatecznie nas z nich wyzwoli.