O wakacjach, niezwyczajności i pięknie

Zawsze gdy uświadamiam sobie jak szybko mija czas, nieskończenie bardziej błyskawiczny niż testowany przez Japończyków, pokonujący 600 kilometrów w jedną godzinę, super szybki pociąg Maglev, przypominam sobie wiersz Leopolda Staffa:

„Że mija? I cóż, że przemija?
Od tego chwila, by minęła,
Zaledwie moja, już niczyja,
Jak chmur znikome arcydzieła.

Chociaż się wszystko wiecznie zmienia
I chwila chwili nie pamięta,
Zawsze w jeziorach na przemiany
Kąpią się gwiazdy i dziewczęta.”

Piękno, uroda świata, oglądanych w wakacje miejsc zwycięża z przemijaniem, chwilowością. Chwile, które nadały smak naszemu życiu trwają bez alchemicznych działań doktora Fausta, w nieskończoność. Za sprawą sztuki - wierszy właśnie, obrazów, muzyki, ale i zwykłych, niepotrzebnie spychanych na margines wspomnień.

Każdy z nas chowa je do niewidzialnego skarbca i czasem wyjmuje z niego, żeby podziwiając odświeżyć swoje spojrzenie na to co tu i teraz. Na stare biurko w pracy, wytartą podłogę w kuchni, popękany chodnik na codziennej drodze. Z tej skrzynki rzucają blask purpurowe zachody słońca w Ljepai, skrzące się srebrem ryby w tamtejszej hali targowej. Pnące się w górę sklepienia kościoła w Budziszynie i płyta nagrobna na jego fasadzie, na której rycerz w zbroi stoi i czeka aż go ktoś obudzi.

Nieraz w czasie tak zwanych zwykłych dni, a przecież nie zapominajmy, że nic nie jest zwykłe, tracimy umiejętność widzenia piękna między nami. Bo to jest drugi nigdy niewyeksploatowany obszar z którego można korzystać.

„przez chwilę przyznajesz
że jesteśmy zmęczeni
i dlatego można wszystko
mówić bez upiększeń
a wtedy okazuje się że
między nami samo piękno”

Tak niedawno napisałam i tego Państwu życzę!