Św. Tomasz Becket

  Św. Tomasz Becket brewiarz.pl Dzisiejszy patron to ktoś błyskotliwy, spełniony i doskonale politycznie umocowany. Raz, że bogaty z domu, choć nie był to dom szlachecki, tylko kupiecki. Jakie jednak ma to znacznie, gdy od dawna wiemy, że co jak co, ale pieniądze nie śmierdzą. Dwa, to osoba zasiadająca w urzędzie skarbowym miasta Londyn. Trzy, to człowiek, którego prymas Anglii włączył do stanu duchownego i wysłał na studia prawnicze między innymi do Bolonii. Cztery, to ktoś z gminu, z ludu, kogo sam król Henryk II uczynił lordem kanclerzem, czyli obdarzył jednym z najważniejszych urzędów w kraju. No sami państwo powiedzcie, czy to nie jest błyskotliwa kariera? Jest, oczywiście, że jest. A do tych czterech argumentów za jej błyskotliwością, spełnieniem i umocowaniem dodać należy i piąty – oto, gdy umiera prymas Anglii, król osobiście wyznacza naszego patrona na jego następcę. Oczywiście, żeby to doszło do skutku, potrzeba mu tylko przyjąć święcenia kapłańskie i biskupie, co też czyni. I tutaj następuje coś, czego się nikt nie spodziewał. Nie tylko król, jego dworzanie i duchowni, ale chyba także i sam zainteresowany, czyli świeżo konsekrowany prymas. Nagle bowiem dotarło do niego, że oto skoczyły się żarty. Skończyły się dworskie intrygi, ambicjonalne zagrywki i umiejętność płynięcia z prądem. Od teraz bowiem ten zdolny karierowicz realnie stał się odpowiedzialny za wszystkich wiernych królestwa. I to nie przed królem, z którym nauczył się bezpiecznie obchodzić, ale przed Bogiem, który wszystko widzi i bez trudu czyta w ludzkich sercach. Co stało się dalej? Otóż dalej, ta fantastyczna kariera została spektakularnie złamana. Nasz święty zrezygnował z urzędu kanclerza królewskiego, przywdział włosiennicę, zaczął wieść życie ascetyczne, skupił się na modlitwie i uczynkach miłosierdzia. Jakby tego było mało stał się tak nieustraszonym i nieprzejednanym obrońcą praw Kościoła, że musiał w pewnym momencie uciekać nawet z kraju, przed gniewem swojego niedawnego protektora, króla Henryka II. Musiało minąć 6 długich lat, musiał interweniować papież i król Francji, by władca zgodził się na powrót prymasa  do kraju. Jednak odtąd nasz patron był na cenzurowanym. I wystarczyła zaledwie iskra, by doszło do tragedii. Tą iskrą stały się - jakoby mimochodem - rzucone słowa : "Poddani moi to tchórze i ludzie bez honoru! Nie dochowują wiary swemu panu i dopuszczają, żebym był pośmiewiskiem jakiegoś tam klechy z gminu". Czterej rycerze usłyszeli je, wsiedli na koń, wjechali do pałacu prymasa w Canterbury i w tamtejszej katedrze zarąbali go w czasie Nieszporów. Był 29 grudnia 1170 roku. O tym jak wielkie czyn ten wywołał oburzenie, świadczą nie tylko gromy, jakie posypały się na Henryka II, ale i fakt, że zaledwie po 3 latach zamordowanego biskupa ogłoszono świętym męczennikiem. Czy wiecie państwo jak się nazywał? To św. Tomasz Becket.