Jasne nauczanie kontra skleroza

Faryzeusze przystąpili do Jezusa, a chcąc Go wystawić na próbę, pytali Go, czy wolno mężowi oddalić żonę. Odpowiadając, zapytał ich: «Co wam przykazał Mojżesz?»

Oni rzekli: «Mojżesz pozwolił napisać list rozwodowy i oddalić».

Wówczas Jezus rzekł do nich: «Przez wzgląd na zatwardziałość serc waszych napisał wam to przykazanie. Lecz na początku stworzenia Bóg stworzył ich jako mężczyznę i kobietę: dlatego opuści człowiek ojca swego i matkę i złączy się ze swoją żoną, i będą oboje jednym ciałem. A tak już nie są dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co więc Bóg złączył, tego niech człowiek nie rozdziela».

W domu uczniowie raz jeszcze pytali Go o to. Powiedział im: «Kto oddala swoją żonę, a bierze inną, popełnia względem niej cudzołóstwo. I jeśli żona opuści swego męża, a wyjdzie za innego, popełnia cudzołóstwo».

Przynosili Mu również dzieci, żeby ich dotknął; lecz uczniowie szorstko zabraniali im tego. A Jezus, widząc to, oburzył się i rzekł do nich: «Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im; do takich bowiem należy królestwo Boże.

Zaprawdę, powiadam wam: Kto nie przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego». I biorąc je w objęcia, kładł na nie ręce i błogosławił je.

1. Spodziewali się raczej odpowiedzi pozytywnej: wolno oddalić, skoro sam Mojżesz pozwolił na to. Dziś to samo pytanie jest nadal stawiane Kościołowi. Nacisk na akceptację rozwodów płynie ze strony zsekularyzowanych elit, społeczeństw, państw, kultur. Pytanie o możliwość rozwodu pojawia się także we wnętrzu Kościoła. Część katolików oraz reformatorsko nastawionych teologów domaga się uznania rozwodów w imię chrześcijaństwa z łagodniejszą, bardziej tolerancyjną twarzą, w imię Kościoła otwartego na tzw. postęp. W wielu wspólnotach protestanckich rozwód stał się już dawno czymś akceptowalnym. Uchodzi za rzecz normalną, praktycznie przestaje mieć naganną kwalifikację moralną. Schemat zmian jest zawsze taki sam: najpierw są ograniczone wyjątki od reguły, potem te wyjątki stają się nieformalną normą, a na końcu ta norma uzyskuje teologiczne uzasadnienie z powołaniem się na tzw. rozwój doktryny lub miłosierdzie. Co na to wszystko powiedziałby Pan Jezus? 2. Odpowiedź Jezusa w Jego czasach i dzisiaj jest wciąż taka sama. Chrystus jest jednocześnie wymagającym nauczycielem prawdy i miłosiernym, dobrym pasterzem. Nie wolno oddzielać od siebie lub wręcz przeciwstawiać sobie tych dwóch aspektów Jego misji. Tak jak odpowiedział faryzeuszom, tak samo odpowiada współczesnym pytającym. Sens jego odpowiedzi jest jasny: małżeństwo to przymierze nierozerwalne, więc rozwód nie jest możliwy. Kiedy uczniowie dopytują, Jezus wskazuje na konsekwencje moralne rozwodu: „Kto oddala swoją żonę, a bierze inną, popełnia względem niej cudzołóstwo. I jeśli żona opuści swego męża, a wyjdzie za innego, popełnia cudzołóstwo”. 3. Chrystus zwraca uwagę na dwie rzeczy. Wskazuje najpierw, co jest powodem trudności w przyjęciu prawdy o małżeństwie. Jest to zatwardziałość serca. Greckie sklerokardia jest złożeniem słowa skleros, oznaczającego twardość, ale też wymazanie z pamięci, ze słowem kardia, czyli serce. Można powiedzieć, że serce człowieka ma sklerozę, czyli zapomina. O czym? Ano o tym, co było na początku, czyli o planie Boga wpisanym w ludzką naturę. Powodem tej sklerozy serca jest grzech, który niszczy pierwotne piękno wpisane w powołanie mężczyzny i kobiety. Człowiek zapomina, do czego służy męskość, kobiecość, seksualność. A potem domaga się „pobłogosławienia” swoich grzesznych wyborów. 4. Jezus odwołuje się do „początku” (gr. arche). Mówi, że jeśli chcemy pojąć nierozerwalność małżeństwa, musimy pokonać sklerozę i powrócić „do początku”, czyli do źródła, do zamysłu Stwórcy, do świata, który nie był zepsuty przez grzech. To nie standardy zepsutego świata mają określać, czym jest lub powinno być małżeństwo. Standardy określa Bóg Stwórca. On bowiem wymyślił mężczyznę i kobietę, On wymyślił małżeństwo i Jego należy pytać, jak ono powinno wyglądać. A Bóg mówi: „Będą oboje jednym ciałem”. Stąd wniosek: „Co Bóg złączył, tego niech człowiek nie rozdziela”.