Setnik wie coś, o czym lud wybrany zapomniał

Gdy Jezus wszedł do Kafarnaum, zwrócił się do Niego setnik i prosił Go, mówiąc: «Panie, sługa mój leży w domu sparaliżowany i bardzo cierpi». Rzekł mu Jezus: «Przyjdę i uzdrowię go».

Lecz setnik odpowiedział: «Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój, ale powiedz tylko słowo, a mój sługa odzyska zdrowie. Bo i ja, choć podlegam władzy, mam pod sobą żołnierzy. Mówię temu: „Idź!” – a idzie; drugiemu: „Przyjdź!” – a przychodzi; a słudze: „Zrób to!” – a robi».

Gdy Jezus to usłyszał, zadziwił się i rzekł do tych, którzy szli za Nim: «Zaprawdę, powiadam wam: U nikogo w Izraelu nie znalazłem tak wielkiej wiary. Lecz powiadam wam: Wielu przyjdzie ze Wschodu i z Zachodu i zasiądą do stołu z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem w królestwie niebieskim. A synowie królestwa zostaną wyrzuceni na zewnątrz – w ciemność; tam będzie płacz i zgrzytanie  zębów». Do setnika zaś Jezus rzekł: «Idź, niech ci się stanie, jak uwierzyłeś». I o tej godzinie jego sługa odzyskał zdrowie.

Gdy Jezus przyszedł do domu Piotra, ujrzał jego teściową, leżącą w gorączce. Ujął ją za rękę, a gorączka ją opuściła. Potem wstała i usługiwała Mu.

Z nastaniem wieczora przyprowadzono Mu wielu opętanych. On słowem wypędził złe duchy i wszystkich chorych uzdrowił. Tak oto spełniło się słowo proroka Izajasza: «On przyjął nasze słabości i dźwigał choroby».

Oto słowa setnika, poganina, o którym Jezus powie, że u nikogo w Izraelu nie znalazł tak wielkiej wiary. Jak to się dzieje, że poganie mają większą wiarę od wiary Izraela? Setnik wie coś, o czym lud wybrany zapomniał: że wiara Izraela nie jest jego prywatną własnością, lecz ma być wyznawana w zastępstwie wszystkich ludów. Setnik ma także wielkie pokłady pokory, do której skłania go świadomość jego ludzkiej sytuacji. Wie, że sam podlega władzy, a gdy ma rozkazywać, czyni to na zasadzie obowiązującego w wojsku posłuszeństwa. Jako wydający rozkazy jest odpowiedzialny przed kimś, kto ma wyższą rangę. Bo taki jest porządek rządzący światem. Setnik ma jeszcze coś. To łaska przeczucia, że to Jezus ma tę władzę, która jest najwyższa.