Konieczność ofiary

Jezus zaczął wskazywać swoim uczniom na to, że musi udać się do Jerozolimy i wiele wycierpieć od starszych i arcykapłanów oraz uczonych w Piśmie; że będzie zabity i trzeciego dnia zmartwychwstanie.
A Piotr wziął Go na bok i począł robić Mu wyrzuty: «Panie, niech Cię Bóg broni! Nie przyjdzie to nigdy na Ciebie». Lecz On odwrócił się i rzekł do Piotra: «Zejdź Mi z oczu, szatanie! Jesteś Mi zawadą, bo nie myślisz po Bożemu, lecz po ludzku».

Wtedy Jezus rzekł do swoich uczniów: «Jeśli ktoś chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie z mego powodu, znajdzie je. Cóż bowiem za korzyść odniesie człowiek, choćby cały świat zyskał, a na swej duszy szkodę poniósł? Albo co da człowiek w zamian za swoją duszę? Albowiem Syn Człowieczy przyjdzie w chwale Ojca swego razem z aniołami swoimi i wtedy odda każdemu według jego postępowania».

1. I tutaj, niejako w poprzek tym oczekiwaniom, dotyczących doczesnego zwycięstwa, staje wieść nie tylko o cierpieniu, ale też o przegranej: że i Ich Mistrz „musi udać się do Jerozolimy i wiele wycierpieć od starszych i arcykapłanów oraz uczonych w Piśmie; że będzie zabity”. Pan Jezus pokazuje swym uczniom, iż istotą Jego misji będzie męka i krzyżowa śmierć. 2. W kontekście całej Biblii okazuje się, że w Mistrzu z Nazaretu spełniają się starotestamentowe zapowiedzi, które mówią o tym, że drogą zbawienia nie jest doczesny triumf, ale ofiara, i to ofiara złożona z życia. Tak to przewidział Pan Bóg, który chciał zbawić nie tylko ludzki sukces, ale też wszelką przegraną i każde cierpienie. Nie zrozumiał tego Piotr, dlatego wykrzyknął: „Panie, niech Cię Bóg broni! Nie przyjdzie to nigdy na Ciebie”. I wtedy ten, o którym Pan Jezus powiedział: „Ty jesteś Piotr, czyli skała, i na tej skale zbuduję mój Kościół”, usłyszał: „Zejdź Mi z oczu, szatanie!”. Wraca w tym okrzyku reakcja na diabelską pokusę z pustyni, na koniec 40-dniowego postu, gdy szatan, kuszący Pana Jezusa, chciał, by On zrezygnował z ducha ofiary, pokazując jedynie swą ziemską potęgę i panowanie. 3. Ofiara jest dziś jedną z postaw, z której tak często chcemy rezygnować. Dzieje się tak nie tylko dlatego, że postrzegamy ją jako przegraną, ale też dlatego, że ona jakoś rani nasze ludzkie ego, bo przecież jesteśmy ludźmi „skazanymi” na sukces i na wygraną. Tymczasem właśnie postawa Pana Jezusa staje w poprzek takiego rozumowania. Nie sukces, ale ofiara rodzi odrodzenie, i ona przynosi zbawienie. Doskonale wyraża to hymn zapisany przez św. Pawła w Liście do Filipian: „On (Chrystus) istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi”. 4. W tym kontekście zwycięską postawą jest ta, gdy uczeń Chrystusa bierze na siebie krzyż. W ocenie doczesności jest to postawa przegrana, ale w ostatecznej perspektywie – znak decydującego zwycięstwa. Logika Chrystusowego krzyża łamie logikę doczesnego triumfu, który po prostu jest kruchy. Pan Jezus, zapowiadając swe cierpienie i śmierć, mówi, „że musi udać się do Jerozolimy i wiele wycierpieć od starszych i arcykapłanów oraz uczonych w Piśmie; że będzie zabity”. Tę doczesną perspektywę przełamuje pełna nadziei otwarta na wieczność zapowiedź, że Zbawiciel: „Trzeciego dnia zmartwychwstanie”. I tu jest ostateczna wygrana. To zmartwychwstanie pokazuje wartość i konieczność ofiary, bo ona przekracza to, co tylko tu i teraz. Wejście w zmartwychwstanie Chrystusa, czyli w sferę definitywnego zwycięstwa, gwarantuje ostateczną wygraną: życie wieczne.