Szczęśliwi jesteśmy, że możemy żyć nadzieją

Jezus powiedział do swoich uczniów:
„Szczęśliwe oczy wasze, że widzą, i uszy wasze, że słyszą. Bo zaprawdę, powiadam wam: Wielu proroków i sprawiedliwych pragnęło ujrzeć to, na co wy patrzycie, a nie ujrzeli; i usłyszeć to, co wy słyszycie, a nie usłyszeli”.

No właśnie: czy uświadamiamy sobie, jak jesteśmy szczęśliwi? Prawda, nie słyszymy głosu nauczającego w Galilei Jezusa, nie widzimy Go uzdrawiającego czy chodzącego po jeziorze. Ale nas też obejmuje ta przyniesiona przez Niego nadzieja: zostaliśmy zbawieni. Przed nami nie tylko to – czasem dość trudne – życie, ale przede wszystkim pogodna i jasna wieczność. Naprawdę jesteśmy szczęśliwi. Może się nam czasem wydawać, że nasza wiara to tylko ciągłe spełnianie trudnych wymagań. Trudnych, bo choć Boże przykazania są mądre i dobre, często wygodniej byłoby pójść drogą na skróty. Po co to wszystko? Jednakowo przecież umierają i mędrzec, i głupi; człowiek dobry i zły. A i pomyślność w tym życiu nie od pobożności przecież zależy. Gdyby patrzyć tylko na to nasze doczesne życie, wiara w Chrystusa byłaby bez sensu. Ale jest wieczność w domu Ojca. Szczęśliwi jesteśmy, że możemy żyć tą nadzieją. Łatwiej wtedy znosić codzienne uciążliwości.