Tak niewiele potrzeba. Wystarczy tylko kochać

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Kto ma przykazania moje i je zachowuje, ten Mnie miłuje. Kto zaś Mnie miłuje, ten będzie umiłowany przez Ojca mego, a również Ja będę go miłował i objawię mu siebie».

Rzekł do Niego Juda, ale nie Iskariota: «Panie, cóż się stało, że nam się masz objawić, a nie światu?»

W odpowiedzi rzekł do niego Jezus: «Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego, i mieszkanie u niego uczynimy. Kto nie miłuje Mnie, ten nie zachowuje słów moich. A nauka, którą słyszycie, nie jest moja, ale Tego, który Mnie posłał, Ojca.

To wam powiedziałem, przebywając wśród was. A Paraklet, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem».

Dostęp do Bożego Serca otwiera się dla nas nie przez samo wypełnianie Prawa. Prawo jest ważne, jednak skuteczne tylko o tyle, o ile osadzone w miłości do Jezusa. Dzisiejsza Ewangelia przekonuje nas, że właśnie miłosna więź z Synem Bożym powinna stanowić najgłębszy sens wszystkich naszych działań. Dzięki niej będziemy ukochani tak samo, jak Syn ukochany jest przez niebieskiego Ojca, co więcej, sam Bóg nawiedzi nas swą obecnością, czyniąc z nas przestrzeń swego przebywania. Czy można wyobrazić sobie coś bardziej doniosłego? Oto wśród wszystkich stworzeń Bóg wybiera sobie jedno, aby nie przestając być sobą, Nim się stać i objawić Mu siebie – aby odtąd w Chrystusie każdy z nas mógł mieć do Boga bezpośredni, żywy dostęp. W rzeczywistości więc tak niewiele potrzeba. Wystarczy tylko kochać, aby wspaniałe głębiny wiecznego życia w Bogu już dziś stanęły przed nami otworem. Obiecuje nam to Jezus, a gwarantuje miłość, którą do Niego żywimy. Nic dziwnego. Miłość jest przecież więzią doskonałości.