Dlaczego na spowiedzi to błąd, a na Mszy św. nie?

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Modląc się, nie bądźcie gadatliwi jak poganie. Oni myślą, że przez wzgląd na swe wielomówstwo będą wysłuchani. Nie bądźcie podobni do nich! Albowiem wie Ojciec wasz, czego wam potrzeba, zanim jeszcze Go poprosicie.

Wy zatem tak się módlcie:
Ojcze nasz, który jesteś w niebie, niech się święci Twoje imię! Niech przyjdzie Twoje królestwo; niech Twoja wola się spełnia na ziemi, tak jak w niebie. Naszego chleba powszedniego daj nam dzisiaj; i przebacz nam nasze winy, tak jak i my przebaczamy tym, którzy przeciw nam zawinili; i nie dopuść, abyśmy ulegli pokusie, ale nas zachowaj od złego.

Jeśli bowiem przebaczycie ludziom ich przewinienia, i wam przebaczy Ojciec wasz niebieski. Lecz jeśli nie przebaczycie ludziom, Ojciec wasz nie przebaczy wam także waszych przewinień».

Codziennie modlimy się: „i nie wódź nas na pokuszenie...”. O tym tłumaczeniu napisano już tomy egzegetycznych tekstów. Żywy jest spór, czy zostawić je, czy też zmienić. Jako mały chłopiec zastanawiałem się, dlaczego Bóg wodzi nas na pokuszenie, skoro to właściwie rola diabła. Zresztą List św. Jakuba mówi wyraźnie: „Bóg nikogo nie kusi”. Egzegeci piszą, że nie znamy oryginału aramejskiego, a w wersji greckiej jest tu użyty termin, który może oznaczać zarówno „pokuszenie”, jak i „doświadczenie”. Wiemy też, że w dalszym tekście występuje po grecku zaimek wskazujący „zbaw nas od tego złego”, co oznaczałoby nawiązanie do owej pokusy czy też próby. Krótko mówiąc, dywagacje nie mają końca. Jednak, zapytam przewrotnie, gdybym na spowiedzi powiedział: „Proszę księdza, zgrzeszyłem, bo Bóg mnie skusił”, czy znalazłby się choćby jeden egzegeta, który w tej sytuacji nie zacząłby prostować mojego myślenia i tłumaczyć mi, że Bóg nie kusi do złego? Dlaczego więc na spowiedzi to błąd, a na Mszy św. nie? Tak więc jedno jest pewne – obecnie w liturgii mamy chyba najgorsze tłumaczenie z możliwych.