Ze spotkania z Jezusem zawsze wychodzimy syci

W owym czasie, gdy znowu wielki tłum był z Jezusem i nie mieli co jeść, przywołał do siebie uczniów i rzekł im: «Żal Mi tego tłumu, bo już trzy dni trwają przy Mnie, a nie mają co jeść. I jeśli ich puszczę zgłodniałych do domu, zasłabną w drodze, bo niektórzy z nich przyszli z daleka». Odpowiedzieli uczniowie: «Jakże tu na pustkowiu będzie mógł ktoś nakarmić ich chlebem?»

Zapytał ich: «Ile macie chlebów?» Odpowiedzieli: «Siedem».

I polecił tłumowi usiąść na ziemi. A wziąwszy siedem chlebów, odmówił dziękczynienie, połamał i dawał uczniom, aby je podawali. I podali tłumowi. Mieli też kilka rybek. I nad tymi odmówił błogosławieństwo, i polecił je rozdać. Jedli do syta, a pozostałych ułomków zebrali siedem koszów. Było zaś około czterech tysięcy ludzi. Potem ich odprawił.

Zaraz też wsiadł z uczniami do łodzi i przybył w okolice Dalmanuty.

Jezus, nauczając tłumy, był do ich dyspozycji, poświęcał lwią część swojej prywatności na bycie z ludźmi, często zupełnie obcymi. Ale ci ludzie też nie przybywali na chwilę – w dzisiejszym fragmencie mowa jest aż o trzech dniach trwania przy Jezusie. Każdy, kto wybrał się kiedyś na rekolekcje, doświadczył tego przedziwnego uczucia: co znaczy naprawdę poświęcić czas na spotkanie z Bogiem. Bywa, że trudno jest podjąć decyzję, zostawić bieżące sprawy, dzieci, zatroszczyć się o prozę życia, ale jednak warto. Jezus, przyjmując nas w swoje progi, troszczy się o wszystkie nasze potrzeby, zabiega o nas i wsłuchuje się w sprawy, które Mu przynosimy. Rozmnaża wówczas łaski, napełnia wszelką pustkę, leczy rany i wzmacnia. Ze spotkania z Jezusem zawsze wychodzimy syci. Ważne jest jednak to, by wtedy dać się Mu odprawić, wysłać w świat, do codzienności, która nam została zadana. Jeśli bowiem napełniliśmy się łaską po brzegi, tak, że zostały jeszcze jej ułomki, to po to, by rozdzielić między napotkanych ludzi nasze szczęście. Rozdać otrzymaną miłość i siłę.