Ksiądz Bernard Czernecki od lat 60. pozostawał w zainteresowaniu służb bezpieczeństwa, kontrolowano zarówno jego kontakty z wiernymi jak też z innymi księżmi. Po wprowadzeniu stanu wojennego miał nawiązać kontakt z byłymi działaczami z Jastrzębia, Żor i Wodzisławia w celu reaktywowania NSZZ „S” w warunkach konspiracyjnych, w tym celu udostępniał pomieszczenia na terenie parafii oraz wspierał związek finansowo. Ks. Czernecki wspierał górników strajkujących w KWK Moszczenica po wprowadzeniu stanu wojennego, przy budowie kościoła zatrudniał osoby, które straciły pracę za udział w strajkach, przekazywał paczki dla osób aresztowanych i internowanych oraz dla ich rodzin, przekazywał pieniądze na zapłacenie kar grzywny.

Jolanta Duda po zdelegalizowaniu struktur NSZZ „Solidarność” kontynuowała
w okresie trwania stanu wojennego działalność w podziemnych strukturach NSZZ „Solidarność” na terenie Bielska-Białej. W latach 1981-1983 organizowała pomoc dla osób internowanych i aresztowanych.

Józef Dziedzic był aktywnym działaczem NSZZ „Solidarność” w Fabryce Wtryskarek „Ponar” w Żywcu. Po wprowadzeniu stanu wojennego nie zaniechał prowadzenia działalności związkowej w zdelegalizowanych strukturach NSZZ „Solidarność”. Drukował i kolportował wydawnictwa opozycyjne na terenie Żywca. 20 IX 1982 r. z uwagi na prowadzoną działalność opozycyjną został tymczasowo aresztowany. Przebywał w Areszcie Śledczym w Bielsku-Białej. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Żywcu z 28 I 1983 r. został skazany na karę ośmiu miesięcy pozbawienia wolności. Przebywał w więzieniu w Bielsku-Białej. Postanowieniem Sądu Wojewódzkiego w Bielsku-Białej z dnia 31 III 1983 r. został w dniu 1 IV 1983 r. warunkowo zwolniony.

Karol Fajkis od 1980 r. był członkiem NSZZ „Solidarność” przy Zakładach Elementów Wyposażenia Budownictwa „Metalplast” w Bielsku-Białej, a następnie czołowym działaczem tamtejszej Komisji Zakładowej. Po wprowadzeniu stanu wojennego był internowany od 13 XII 1981 do 22 III 1982 r. Po zwolnieniu z internowania był nadal kontrolowany przez Służbę Bezpieczeństwa. Karol Fajkis był aktywnym uczestnikiem Duszpasterstwa Ludzi Pracy przy parafii św. Mikołaja w Bielsku-Białej. W 1989 r. reaktywował NSZZ „Solidarność” przy „Metalplaście”.

Jan Frączek należał do opozycji antykomunistycznej działającej na rzecz odzyskania przez Polskę niepodległości i suwerenności oraz respektowania praw człowieka. Był członkiem NSZZ „Solidarność” od początku jego istnienia. Po wprowadzeniu stanu wojennego nie zaniechał działalności opozycyjnej. W grudniu 1981 r. współtworzył TKZ NSZZ „Solidarność” przy Fabryce Samochodów Małolitrażowych w Bielsku-Białej. Był członkiem władz RKW Trzeci Szereg NSZZ „S” Region Podbeskidzie. W maju 1982 r. został internowany, po czterech dniach zwolniony ze względu na zły stan zdrowia. Z ramienia „Solidarności” zajmował się organizowaniem pomocy materialnej i finansowej dla osób aresztowanych, internowanych, ich rodzin, a także tych, którzy z racji głoszonych poglądów politycznych zostali zwolnieni z pracy. W 1982 r. współorganizował podziemne Radio „Solidarność” na Podbeskidziu. W 1985 r. współtworzył Bielski Komitet Obrony Solidarności (zwany również Komitetem Oporu Społecznego). 25 III 1983 r. Wydział Śledczy SB KWMO w Bielsku-Białej pod nadzorem tamtejszej Prokuratury Wojewódzkiej wszczął śledztwo wobec czołowych działaczy bielskiej „Solidarności”. Podjęte w toku śledztwa czynności procesowe ujawniły, że Jan Frączek prowadził konspiracyjną działalność w nielegalnych strukturach zdelegalizowanej „Solidarności”, zajmował się drukiem i kolportażem podziemnych wydawnictw, co było podstawą do wydania w dniu 20 IV 1983 r. postanowienia o tymczasowym aresztowaniu i osadzeniu w Areszcie Śledczym w Bytomiu. Ze względu na zły stan zdrowia został zwolniony 9 V 1983 r. Po raz drugi został aresztowany 5 IX 1985 r. „za działania zmierzające do wywołania niepokoju publicznego”; 19 IV 1986 r. został skazany przez Sąd Wojewódzki w Bielsku-Białej na karę roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności. Przebywał kolejno w Areszcie Śledczym w Bielsku-Białej, w Areszcie przy Montelupich w Krakowie, ponownie w Bielsku-Białej, a następnie w Bytomiu, skąd został zwolniony 4 VI 1986 r. Po wyjściu na wolność kontynuował działalność opozycyjną. Od listopada 1986 r. pełnił funkcję jednego z pięciu rzeczników Podbeskidzkiej „Solidarności”, od września 1988 r. był członkiem Komisji Organizacyjnej NSZZ „Solidarność” FSM w Bielsku-Białej, następnie został wybrany w skład Prezydium Regionalnej Komisji Organizacyjnej NSZZ „S”. Po przywróceniu do pracy w maju 1989 r. pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Zakładowej NSZZ „S” przy FSM w Bielsku-Białej. Jako działacz podziemia związkowego był inwigilowany przez Służbę Bezpieczeństwa PRL w ramach kilku spraw operacyjnych. Za działalność opozycyjną został zwolniony z pracy i w latach 1986–1989 pozostawał bez zatrudnienia.

Józef Golonka był aktywnym działaczem NSZZ „Solidarność”. W latach 1982-1983 r. pozostawał w zainteresowaniu Służby Bezpieczeństwa w ramach Kwestionariusza Ewidencyjnego kryptonim „Gol”, podejrzany o „propagowanie wrogich poglądów”
i działalność skierowaną „przeciwko linii politycznej partii”. Ponadto w latach 1987–1988 był figurantem Kwestionariusza Ewidencyjnego „Wróg”, który został założony z uwagi na fakt, iż Józef Golonka był podejrzany o „prowadzenie nielegalnej działalności w b. NSZZ »Solidarność«”.

Grzegorz Gołdynia został zatrzymany 1 V 1982 r. podczas obchodów pierwszomajowych i ukarany grzywną przez Kolegium ds. Wykroczeń w Oświęcimiu za noszenie znaczka NSZZ „Solidarność”. 8 V 1982 r. został internowany w Ośrodku Odosobnienia w Łupkowie. Podczas internowania podjął protest głodowy, który miał na celu spowodowanie zwolnienia z internowania kobiet i osób chorych. Uchylenie internowania nastąpiło 8 VII 1982 r. Po zwolnieniu z internowania był nadal kontrolowany operacyjnie przez Służbę Bezpieczeństwa.

Jadwiga Gołdynia w listopadzie 1980 r. weszła w skład Zarządu ZKZ NSZZ „Solidarność” przy Zakładach Chemicznych w Oświęcimiu, następnie została członkiem prezydium Komisji Zakładowej NSZZ „S” do spraw kulturalno-oświatowych i kobiet. Należała do redakcji pisma związkowego „Ozon”, do którego pisała artykuły, aktywnie zaangażowała się w pracę w zakładowym radiowęźle, który wykorzystywała do celów związkowych. 16 XII 1981 r. została internowana w ZK w Cieszynie, ponieważ 14 XII 1981 r. wraz z innymi zorganizowała masówkę, podczas której żądano cofnięcia stanu wojennego i zwolnienia osób internowanych. 23 XII 1981 r. internowanie zamieniono na areszt tymczasowy. Wyrokiem Sądu Wojewódzkiego z 14 I 1982 r. została uniewinniona i zwolniona z aresztu w dniu 15 I 1982 r. Po zwolnieniu z aresztu była nadal kontrolowana operacyjnie przez Służbę Bezpieczeństwa. W latach 1984–1986 zaangażowała się druk i kolportaż wydawnictw bezdebitowych.