Złe duchy wiedzą, że stopy Jezusa zwiastują nowe życie

Jezus i uczniowie Jego przybyli na drugą stronę jeziora do kraju Gerazeńczyków. Gdy wysiadł z łodzi, zaraz wyszedł Mu naprzeciw z grobowców człowiek opętany przez ducha nieczystego. Mieszkał on stale w grobowcach i nikt już nawet łańcuchem nie mógł go związać. Często bowiem nakładano mu pęta i łańcuchy; ale łańcuchy kruszył, a pęta rozrywał, i nikt nie zdołał go poskromić. Wciąż dniem i nocą w grobowcach i po górach krzyczał i tłukł się kamieniami.

Skoro z daleka ujrzał Jezusa, przybiegł, oddał Mu pokłon i zawołał wniebogłosy: «Czego chcesz ode mnie, Jezusie, Synu Boga Najwyższego? Zaklinam Cię na Boga, nie dręcz mnie!» Powiedział mu bowiem: «Wyjdź, duchu nieczysty, z tego człowieka». I zapytał go: «Jak ci na imię?» Odpowiedział Mu: «Na imię mi „Legion”, bo nas jest wielu». I zaczął prosić Go usilnie, żeby ich nie wyganiał z tej okolicy.

A pasła się tam na górze wielka trzoda świń. Prosiły Go więc złe duchy: «Poślij nas w świnie, żebyśmy mogli w nie wejść». I pozwolił im. Tak, wyszedłszy, duchy nieczyste weszły w świnie. A trzoda około dwutysięczna ruszyła pędem po urwistym zboczu do jeziora. I potonęły w jeziorze. Pasterze zaś uciekli i rozpowiedzieli o tym w mieście i po osiedlach.

A ludzie wyszli zobaczyć, co się stało. Gdy przyszli do Jezusa, ujrzeli opętanego, który miał w sobie „legion”, jak siedział ubrany i przy zdrowych zmysłach. Strach ich ogarnął. A ci, którzy widzieli, opowiedzieli im, co się stało z opętanym, a także o świniach. Wtedy zaczęli Go prosić, żeby odszedł z ich granic.

Gdy wsiadał do łodzi, prosił Go opętany, żeby mógł przy Nim zostać. Ale nie zgodził się na to, tylko rzekł do niego: «Wracaj do domu, do swoich, i opowiedz im wszystko, co Pan ci uczynił i jak ulitował się nad tobą». Poszedł więc i zaczął rozgłaszać w Dekapolu wszystko, co Jezus mu uczynił, a wszyscy się dziwili.

Dekapol to w czasach Jezusa była kraina zamieszkana w dużej mierze przez pogan. Kwitły tam zabobony i kult wielobóstwa, które dla prawowiernych Żydów były czymś zasługującym na potępienie. A jednak Jezus świadomie kieruje swe kroki w tamte okolice, jakby celowo wkraczając na teren, w którym tak dobrze czuły się demony. Czy może dziwić ich przerażenie? Złe duchy wiedzą, że stopy Syna Bożego, postawione na ziemi bezbożnej i duchowo martwej, zwiastują nowe życie – uzdrowienie, uwolnienie i zbawienie dla wszystkich, którzy zechcą Go przyjąć. Kończy się więc nieodwołalnie panowanie ciemności, nastaje czas Światłości. Doświadczył jej opętany biedak z dzisiejszej Ewangelii. Niestety, tylko on. Nawet w obliczu potężnych znaków Bożej mocy można się bowiem ukryć w swej strefie komfortu, traktując Boga jak intruza. Nam również to grozi – zwłaszcza wtedy, gdy ponad dobrem drugiego człowieka stawiamy nasze świnie.