Zatwardziałość godna potępienia

Wtedy Jezus przywołał ich do siebie i mówił im w przypowieściach: «Jak może Szatan wyrzucać Szatana? Jeśli jakieś królestwo jest wewnętrznie skłócone, takie królestwo nie może się ostać. I jeśli dom wewnętrznie jest skłócony, to taki dom nie będzie mógł się ostać. Jeśli więc Szatan powstał przeciw sobie i jest z sobą skłócony, to nie może się ostać, lecz koniec z nim. Nikt nie może wejść do domu mocarza i sprzęt mu zagrabić, jeśli mocarza wpierw nie zwiąże, i dopiero wtedy dom jego ograbi. Zaprawdę, powiadam wam: Wszystkie grzechy i bluźnierstwa, których by się ludzie dopuścili, będą im odpuszczone. Kto by jednak zbluźnił przeciw Duchowi Świętemu, nigdy nie otrzyma odpuszczenia, lecz winien jest grzechu wiecznego». Mówili bowiem: «Ma ducha nieczystego».

Trzeba wielkiej zatwardziałości serca, aby uznać, że panowanie nad złymi duchami Jezus zawdzięcza opętaniu przez władcę demonów. Słowa uczonych w Piśmie z dzisiejszej Ewangelii brzmią wręcz groteskowo. Pełen mocy Syn Boży, który gromi szatana, przynosząc uwolnienie wielu udręczonym biedakom, miałby kooperować z Belzebubem – kananejskim bożkiem uosabiającym jedną z najohydniejszych diabelskich gadzin? Doprawdy, brzmi to jak demoniczny chichot upadłego anioła, którego drugim imieniem jest kłamstwo. Niestety, to nie ponury żart piekieł, ale smutny stan, do którego doprowadzić może zapiekłość w gniewie i nienawiści. Takie były serca atakujących Jezusa uczonych w Piśmie. Takie bywają również serca wielu współczesnych mędrców tego świata. Dlatego ich grzech nie zostanie odpuszczony – nie dlatego, że Bóg nie pragnie okazać im miłosierdzia, ale dlatego, że oni nie chcą go przyjąć. Cyniczne odrzucanie Bożej łaski jest występkiem przeciw Duchowi Świętemu. Dopóki trwa – zasługuje na potępienie.