A jak się nie doczekamy?

Jezus opowiedział swoim uczniom przypowieść o tym, że zawsze powinni się modlić i nie ustawać: «W pewnym mieście żył sędzia, który Boga się nie bał i nie liczył się z ludźmi. W tym samym mieście żyła wdowa, która przychodziła do niego z prośbą: „Obroń mnie przed moim przeciwnikiem!” Przez pewien czas nie chciał; lecz potem rzekł do siebie: „Chociaż Boga się nie boję ani z ludźmi się nie liczę, to jednak, ponieważ naprzykrza mi się ta wdowa, wezmę ją w obronę, żeby nie nachodziła mnie bez końca i nie zadręczała mnie”».

I Pan dodał: «Słuchajcie, co mówi ten niesprawiedliwy sędzia. A Bóg, czyż nie weźmie w obronę swoich wybranych, którzy dniem i nocą wołają do Niego, i czy będzie zwlekał w ich sprawie? Powiadam wam, że prędko weźmie ich w obronę. Czy jednak Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?»

To czytanie jest o cierpliwości. A uparte dążenie do świętości to cierpliwość właśnie. Bo czymże jest nieustanne popełnianie wciąż tych samych grzechów, nieustanne bieganie z nimi do konfesjonału i nieustanne proszenie Pana, by się nad nami ulitował? Cierpliwość to nie tylko umiejętność czekania na Bożą łaskę. To też umiejętność znoszenia swoich ograniczeń. Cierpliwość to najbardziej zdumiewająca cecha świętych. „Boże, daj mi cierpliwość, bym pogodził się z tym, czego zmienić nie jestem w stanie. Daj mi siłę, bym zmieniał to, co zmienić mogę. I daj mi mądrość, bym odróżnił jedno od drugiego”. Pan doskonale zna pragnienia naszych serc. Nie bójmy się wołać do Niego dniem i nocą, by zechciał je spełnić. Choćby przyszło nam na to czekać całe życie. A jak się nie doczekamy? Może to cierpliwe i ufne czekanie ma w sobie o wiele więcej piękna niż samo spełnienie? Znany zakonnik powiedział: „Nie ma nic bardziej rozczarowującego niż spełnione marzenia”. Jest jeden wyjątek: marzenie o niebie.