Ciała górników już na powierzchni

To była najtrudniejsza akcja w historii polskiego ratownictwa górniczego. Szkody, które wywołało tąpnięcie 18 kwietnia, też miały niespotykane w historii rozmiary. Nikt nie spodziewał się, że zawał odetnie obie drogi do ściany, gdzie zaginęli górnicy. Zwykłe zawały mają po 5, 10 lub 20 metrów - ten miał ponad 700 metrów. Zanim w ten rejon nową drogę wydrążył kombajn, już 5 maja udało się tam przewiercić z powierzchni. Ratownicy wtedy jeszcze liczyli, że poszkodowani żyją i że uda się im podać przez odwiert wodę, żywność, lekarstwa, sprężone powietrze. Niestety, spuszczona 1054 metry pod ziemię kamera nikogo tam nie znalazła. Ratownicy nawoływali też przez głośniki: "Marcin, Leszek, odezwijcie się! Jesteśmy blisko! Rzućcie kamieniem, uderzcie o rurę". Odpowiedzią była tylko głucha cisza.

  Rzecznik Katowickiego Holdingu Węglowego Wojciech Jaros przed cechownią Ruchu Śląsk kopalni "Wujek" informuje dziennikarzy o wywiezieniu ciał górników na powierzchnię Przemysław Kucharczak /Foto Gość 15 czerwca okazało się, że obaj górnicy przeżyli tąpnięcie i szukali wyjścia. Ich ciała znaleziono przed tamą wentylacyjną. Zwykle można ją otworzyć jak drzwi do pokoju - po tąpnięciu jednak zakleszczyła się i okazała się dla mężczyzn przeszkodą nie do sforsowania. Zresztą nawet gdyby ją otworzyli, kawałek dalej na drodze ucieczkowej napotkaliby zawał nie do przejścia. W miejscu, gdzie czekali na pomoc, po jakimś czasie - nie wiadomo jak długim - metan wyparł tlen.

Prof. Krystyna Stec z Głównego Instytutu Górnictwa powiedziała "Gościowi", że przyczyną tąpnięcia, które wywołało tak gigantyczne, podziemne szkody, były pewne naturalne naprężenia, istniejące w górotworze w tym rejonie. Nieco dalej na północ, choć w głębszych warstwach geologicznych, przebiega bowiem cały zespół uskoków tektonicznych, szeroki na 200-300 metrów. Eksploatacja górnicza prawdopodobnie wyzwoliła te naturalne naprężenia w górotworze.