W bazylice Archikatedralnej w Szczecinie odbyła się w sobotę uroczystość święceń biskupich ks. prof. Henryka Wejmana, który został biskupem pomocniczym archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej.
Głównym konsekratorem w czasie sobotniej uroczystości był nuncjusz apostolski w Polsce abp Celestino Migliore, a współkonsekratorami metropolita szczecińsko-kamieński abp Andrzej Dzięga oraz biskup sosnowiecki Grzegorz Kaszak.
W uroczystości wzięli udział m.in. katoliccy hierarchowie z kraju, w tym metropolita poznański i przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski abp Stanisław Gądecki, rodzina nowego biskupa, władze wojewódzkie i miejskie, parlamentarzyści, licznie zgromadzeni wierni. W uroczystej mszy św. uczestniczyli też bp Włodzimierz Juszczak z eparchii wrocławsko-gdańskiej Kościoła bizantyjsko-ukraińskiego oraz bp Herwig Goessl z Bambergu.
Na swe zawołanie biskup Henryk Wejman wybrał słowa: "Służyć Bogu Miłosierdzia". W jego herbie znalazł się równoramienny krzyż nawiązujący do historycznego herbu biskupstwa kamieńskiego, a także cztery tzw. mobilia: ryba z wychodzącymi promieniami czerwonym i białym (figura oznaczająca Miłosierdzie Boże), księga i unosząca się nad nią biała gołębica (symbol wiedzy i ikona Ducha Świętego), gryf szczeciński (godło miasta Szczecin) oraz monogram "M" (motyw Maryjny).
Abp Migliore w homilii, kierując życzenia do bp Wejmana, powiedział: "Abyś jak księżyc umiał odbijać światło prawdziwego słońca, którym jest Chrystus. Abyś był biskupem, który każdego dnia czuje dłonie kapłanów na swoich rękach i dlatego nie szczędzi ani czasu, ani sił, aby wspierać swoich współbraci tak, aby byli oni zadowolonymi entuzjastami swego kapłaństwa".
Nuncjusz apostolski namaścił krzyżmem świętym głowę nowo wyświeconego biskupa, przekazał mu księgę Ewangelii, a także insygnia biskupie, czyli pierścień, mitrę i pastorał. Krótko po tym w świątyni wypełnionej po brzegi wiernymi z całej diecezji rozległy się gromkie brawa. Po komunii Wejman, przechodząc nawą główną, pobłogosławił wiernych.
Nowo wyświęcony biskup powiedział: "Podejmuję tę służbę w całej pokorze mojego serca, w zrozumiałej ludzkiej niepewności, w poczuciu własnej słabości i niedoskonałości, ale również z nadzieją, że drogą służby będzie mnie prowadził Jezus Chrystus, który jest mi wierny i nigdy nie zawodzi. Powierzam siebie i otrzymaną misję, która jest misją prowadzenia ludzi do życia wiecznego w domu ojca".
"Pamiętaj, abyś nie wyjawiał tego, co należy przemilczeć i nie ukrywał tego, co należy powiedzieć" - powiedział z kolei przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski abp Stanisław Gądecki. "Byś hojnie szafował sakramentami, które są największym skarbem biskupim. Byś umiał dobrze sprawować władzę, czyli by twoja surowość nie była zbyt twarda, a miłość zbyt miękka" - dodał.
Były to trzecie święcenia biskupie w szczecińskiej katedrze. Pierwsze odbyły się w 1974 r. - były to święcenia bp Jana Gałeckiego. Poprzednie, 34 lata temu, dotyczyły bp Stanisława Stefanka.
Papież Franciszek mianował ks. prof. Henryka Wejmana, dziekana Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Szczecińskiego, biskupem pomocniczym archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej 22 listopada tego roku, przydzielając mu stolicę tytularną Siniti.
55-letni ks. Henryk Wejman urodził się w Choszcznie (Zachodniopomorskie). Świecenia kapłańskie otrzymał w 1984 r. Studiował m.in. w Papieskim Uniwersytecie św. Tomasza w Rzymie, gdzie się doktoryzował.
W 1997 r. habilitował się z teologii duchowości na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu, po czym rozpoczął pracę na Uniwersytecie Szczecińskim, a po dwóch latach także na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu. W 2003 r. otrzymał tytuł profesora nauk teologicznych.
Biskup jest m.in. członkiem Polskiego Stowarzyszenia Teologów Duchowości, Polskiego Towarzystwa Teologicznego i Komisji Bioetycznej Pomorskiego Uniwersytetu Medycznego.
Jest autorem wielu prac naukowych. Obszary jego zainteresowań to m.in. alternatywne ruchy religijne i duchowość chrześcijańska, doświadczenie religijne i mistyczne człowieka, zastosowanie metod właściwych fenomenologii do teologii duchowości, duchowość miłosierdzia oraz komplementarność duchowości stanów życia w Kościele.