Jezus powiedział do swoich apostołów:
«Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie. Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy. Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie. Nie zdobywajcie złota ani srebra, ani miedzi do swych trzosów. Nie bierzcie w drogę torby ani dwóch sukien, ani sandałów, ani laski. Wart jest bowiem robotnik swej strawy.

A gdy przyjdziecie do jakiegoś miasta albo wsi, wywiedzcie się, kto tam jest godny, i u niego zatrzymajcie się, dopóki nie wyjdziecie. Wchodząc do domu, przywitajcie go pozdrowieniem. Jeśli dom na to zasługuje, niech zstąpi na niego pokój wasz; jeśli zaś nie zasługuje, niech pokój wasz powróci do was.

A jeśliby was gdzieś nie chciano przyjąć i nie dano posłuchu słowom waszym, wychodząc z takiego domu albo miasta, strząśnijcie proch z nóg waszych! Zaprawdę, powiadam wam: Ziemi sodomskiej i gomorejskiej lżej będzie w dzień sądu niż temu miastu».

Charyzmatyczny wymiar Kościoła przeżywa renesans. Chrześcijanie odkrywają to, co jest oczywiste od 2000 lat: Jezus żyje i uzdrawia! Kościoły, ba, nawet stadiony, na których uzdrawia się w imię Jezusa Chrystusa, pękają w szwach! Gdzieś przeczytałem o ośmiu warunkach otrzymania uzdrowienia. Co zrobić (albo czego nie robić), by mieć pewność, że otrzymamy to, o co prosimy. Nie wiem, czy to jest dobre myślenie. Ale kilku rzeczy możemy być pewni. Uzdrowienie dokonuje się tylko w imię Jezusa. Jeśli chcemy, by Bóg uzdrowił, musimy wierzyć, że On może to zrobić. I zasada, o której mówi dzisiejsze słowo: „Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie”. Jeśli uzdrawiając, chcemy zatrzymać dla siebie choć odrobinę chwały, spłoszymy Ducha Świętego. No i cierpliwość. Bóg to nie Aladyn, który na pstryknięcie spełnia każde nasze życzenie. W każdym z nas jest coś do uzdrowienia. Więc ufnie proszę. I cierpliwie czekam.