Jan Chrzciciel stał wraz z dwoma swoimi uczniami i gdy zobaczył przechodzącego Jezusa, rzekł: „Oto Baranek Boży”. Dwaj uczniowie usłyszeli, jak mówił, i poszli za Jezusem.

Jezus zaś odwróciwszy się i ujrzawszy, że oni idą za Nim, rzekł do nich: „Czego szukacie?”

Oni powiedzieli do Niego: „Rabbi! (to znaczy: Nauczycielu), gdzie mieszkasz?”

Odpowiedział im: „Chodźcie, a zobaczycie”. Poszli więc i zobaczyli, gdzie mieszka, i tego dnia pozostali u Niego. Było to około godziny dziesiątej.

Jednym z dwóch, którzy to usłyszeli od Jana i poszli za Nim, był Andrzej, brat Szymona Piotra. Ten spotkał najpierw swego brata i rzekł do niego: „Znaleźliśmy Mesjasza” (to znaczy: Chrystusa). I przyprowadził go do Jezusa. A Jezus wejrzawszy na niego rzekł: „Ty jesteś Szymon, syn Jana, ty będziesz nazywał się Kefas” (to znaczy: Piotr).

Jan wskazał na Jezusa i w obecności swoich uczniów nazwał Go Barankiem Bożym. Rekomendacja z ust własnego nauczyciela okazała się wystarczająca. Zaintrygowani postacią Jezusa i zachęceni słowami Jana poszli. Jeszcze nie wiedzieli dokładnie dlaczego i co z tej decyzji wyniknie, a jednak podążyli za Nim. I oto dostrzegłszy ich, Jezus pyta od razu o sprawy wagi największej, o sedno: „Czego szukacie?”. Czego szukam w życiu, do czego tak naprawdę dążę, jaki jest cel moich starań, zabiegań, zmagań? Jeszcze brzmią mi w uszach te wszystkie świąteczne i noworoczne życzenia, lista długa, różnorodna, wspaniała. A czy życzę sobie albo bliskim zbawienia, bo przecież Jezus pytał w tym wymiarze, boskim, wiecznym. Jeżeli jednak tego szczerze pragnę, to muszę dać się zaprosić Chrystusowi, pójść za Nim każdego dnia od nowa. Uczniowie poszli i zobaczyli, gdzie mieszka, ich życie uzyskało pełny wymiar. Takim doświadczeniem musieli się zaraz podzielić z najbliższymi. Oto w rozmowie z Szymonem Andrzej powie „znaleźliśmy”. Przecież szukali właśnie obecności Jezusa.