Zbliżali się do Jezusa wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać.

Na to szemrali faryzeusze i uczeni w Piśmie: „Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi”.

Opowiedział im wtedy następującą przypowieść: „Któż z was, gdy ma sto owiec, a zgubi jedną z nich, nie zostawia dziewięćdziesięciu dziewięciu na pustyni i nie idzie za zgubioną, aż ją znajdzie?

A gdy ją znajdzie, bierze z radością na ramiona i wraca do domu; sprasza przyjaciół i sąsiadów i mówi im: «Cieszcie się ze mną, bo znalazłem owcę, która mi zginęła».

Powiadani wam: Tak samo w niebie większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia.

Albo jeśli jakaś kobieta mając dziesięć drachm zgubi jedną drachmę, czyż nie zapala światła, nie wymiata domu i nie szuka starannie, aż ją znajdzie?

A znalazłszy ją, sprasza przyjaciółki i sąsiadki i mówi: «Cieszcie się ze mną, bo znalazłam drachmę, którą zgubiłam».

Tak samo, powiadam wam, radość powstaje u aniołów Bożych z jednego grzesznika, który się nawraca”.

Kto jest godny Jezusa? Albo – druga strona medalu – kto nie jest godny Jezusa? I jeszcze – kto ma o tym decydować, kto godzien, a kto nie? Zgoda: faryzeusze i uczeni w Piśmie nie próbowali decydować, raczej recenzowali Jezusa, oburzali się w duchu, półgłosem szemrali. Czy my, chrześcijanie w XXI wieku, nie mamy takich problemów? Czy nie oburzamy się w duchu, recenzujemy, szemrzemy? Nie wszyscy, nie zawsze – to prawda, ale – tak: oburzamy się w duchu, recenzujemy, nawet szemrzemy. Czy będą to robotnicy ostatniej godziny, czy łotr na krzyżu, czy jeszcze kto inny, kogo Jezus przyjął, wynagrodził – chociaż nam trudno się z tym gestem Jezusa pogodzić. Myślę, że właśnie wtedy, kiedy taki odruch – spotykany przecież tak często, że aż wydaje się naturalny – próbuje nas opanować, warto przypomnieć sobie ów fragment Ewangelii według 
św. Łukasza, w którym czytamy o tym, jak szemrzą uczeni w Piśmie i faryzeusze. Tak, tak – właśnie oni.