Po opuszczeniu synagogi w Kafarnaum Jezus przyszedł do domu Szymona. A wysoka gorączka trawiła teściową Szymona. I prosił Go za nią.

On, stanąwszy nad nią, rozkazał gorączce, i opuściła ją. Zaraz też wstała i usługiwała im.

O zachodzie słońca wszyscy, którzy mieli cierpiących na rozmaite choroby, przynosili ich do Niego. On zaś na każdego z nich kładł ręce i uzdrawiał ich.

Także złe duchy wychodziły z wielu, wołając: „Ty jesteś Syn Boży”. Lecz On je gromił i nie pozwalał im mówić, ponieważ wiedziały, że On jest Mesjaszem.

Z nastaniem dnia wyszedł i udał się na miejsce pustynne. A tłumy szukały Go i przyszły aż do Niego; chciały Go zatrzymać, żeby nie odchodził od nich.

Lecz On rzekł do nich: „Także innym miastom muszę głosić Dobrą Nowinę o królestwie Bożym, bo na to zostałem posłany”.

I głosił słowo w synagogach Judei.

Dzisiejszy fragment Ewangelii zadziwia pełnymi mocy znakami, które dokonują się na oczach tłumów. Oto bowiem Jezus rozkazuje chorobom i ustępują, wyrzuca złe duchy i są Mu posłuszne, nakłada na chorych ręce, a ci zostają uzdrowieni. Gdy jednak odchodzi wreszcie na miejsce pustynne, a spragnione Jego obecności tłumy chcą Go zatrzymać, odmawia, tłumacząc, że także innym miastom musi głosić Dobrą Nowinę o królestwie Bożym. Nie został bowiem posłany dla samych spektakularnych znaków, ale właśnie dla głoszenia. Znaki są przede wszystkim po to, aby potwierdzać prawdę Jego natchnionych słów. Tak ma być również z nami. My także jesteśmy powołani do tego, aby odważnie obwieszczać nadejście królestwa Bożego. I nie wymawiajmy się tym, że brakuje nam mocy Syna Bożego. Jego królestwo to On sam. Jeśli przyznamy się do Niego, On przyzna się do nas i dokona przez nas wielkich dzieł. Pytanie tylko, czy potrafimy zdobyć się na to, aby z ufnością i bez lęku ogłaszać wszystkim chwałę Jego imienia.