„Powstań, świeć Jeruzalem, bo przyszło twe Światło i chwała Pańska rozbłyska nad tobą” (Iz 60, 1)

1. Tymi słowami prorok Izajasz zwraca się do Jerozolimy. Wzywa ją, by otworzyła się na światło swojego Pana – na nieskończone Światło, którego chwała rozbłyska nad Izraelem. To otwarcie ma na celu, aby Lud Boży sam stał się światłem, aby wskazywał drogę narodom, pogrążonym w ciemności i w gęstym mroku (por. Iz 60, 2).

Od przeszło dwóch tysięcy lat to proroctwo rozbrzmiewa w kontekście Nowego Przymierza i nabiera nowego znaczenia w dzisiejszą Uroczystość Objawienia Pańskiego.

Wołanie: „przyjmij Światłość” – odnosimy do Kościoła i tej jego cząstki noszącej imię archidiecezja katowicka, która dziś – w Uroczystość Objawienia Pańskiego 2015 roku – rozpoczyna pracowite świętowanie 90. rocznicy swego powstania. Kościele na Górnym Śląsku – przyjmij na nowo „Światłość, która w ciemności świeci!” (J 1, 5). Przyjmijmy Chrystusa – Światło! Otwórzmy się wszyscy na Jego blask! 

2. Jeruzalem, ochroń otrzymaną Światłość! Ten, który się narodził w Betlejem, znajduje się w niebezpieczeństwie, wraz z rodziną ucieka do Egiptu przed zbrodniczą ręką króla Heroda. Wróci do Nazaretu, a mając lat trzydzieści zacznie nauczać. Wtedy wszyscy poznają, że Światłość przyszła na świat. Wtedy też okaże się, że „swoi jej nie przyjęli” (por. J 1, 11). Kościele katowicki, czy w 90. minionych latach owocnie rozpoznawałeś czas twego nawiedzenia? (por. Łk 19, 44). Czy skutecznie broniłeś „Światła”? Czy sam byłeś światłem? Czy starałeś się być miastem na górze położonym, aby ludzie widzieli twoje dobre uczynki i chwalili Ojca, który jest w niebie?

Odpowiedź zna Ojciec i Ten, który jest pośrodku swego Kościoła: Jezus Chrystus – Światłość, której ciemność nie ogarnęła! Światłość, która jest z nami!

Bracia i Siostry!

W Eucharystii spotykamy tę żywą, miłującą nas obecność Pana, który narodził się z Dziewicy, umarł na krzyżu, został pogrzebany, a trzeciego dnia zmartwychwstał. Dlatego można dziś wołać: „Kościele katowicki, przyjmij zmartwychwstałego Króla, który przyszedł, aby zwiastować Królestwo Boże i założyć je na ziemi. Przyjmij Go na nowo tu i teraz w tej katedrze Jemu poświęconej i dziel się Jego Światłością! Podziel się tym Światłem, które w ciemnościach świeci, z wszystkimi ludźmi! Bądź dla wszystkich miejscem objawienia, epifanii, znakiem, który wskazuje drogę do Chrystusa i na tę drogę zapraszaj wszystkich!”

3. Z perspektywy uniwersalnej misji Kościoła ad gentes, zwracam się do was, drodzy bracia, którzy otrzymujecie dziś święcenia biskupie: bądźcie wiernymi sługami nowej ewangelizacji, która szerzy w świecie Światło Chrystusa. Wraz z Nim głoście, że czas się wypełnił i bliskie jest Królestwo Boże.

Liturgicznym dniem waszej sakry wchodzicie w tradycję świętego Jana Pawła II, który w latach swego pontyfikatu, w dzień Epifanii, ustanawiał biskupów i posyłał ich do pracy apostolskiej. Decyzją papieża Franciszka, którą przed chwilą poznaliśmy, jesteście posłani do Kościoła katowickiego, który świętuje swoje 90. urodziny. Jesteście szczególnym, urodzinowym darem dla naszego Kościoła lokalnego i za ten dar jesteśmy papieżowi Franciszkowi ogromnie wdzięczni…

Wiara w Chrystusa kierowała waszymi krokami od młodości i doprowadziła was do ofiarowania siebie przez konsekrację kapłańską. Panu daliście w darze nie złoto, kadzidło i mirrę, lecz wasze życie. Teraz Chrystus powołuje was w swoim Kościele, abyście odnowili tę ofiarę, przyjmując posługę i urząd biskupi. Tak jak pewnego dnia zwrócił się do Dwunastu, tak każdego z was zaprasza, byście w pełni uczestniczyli w Jego życiu i w Jego misji (por. Mk
3, 13-15), aż do ostatecznego: „Wykonało się”.

W tym Kościele, który was zrodził do wiary i wyłącznej służby Ewangelii, wyznaczam wam szczególne zadania i obowiązki: Ty, biskupie Marku: dziel nadal ze mną troskę o duchowieństwo tego Kościoła, o jego stałą formację – aby było ewangelicznym zaczynem i solą tej ziemi.

Ty, biskupie Adamie: staraj się o to, aby światło Ewangelii – przez Ruch Światło-Życie – ożywiało nasze parafialne wspólnoty; aby Domowy Kościół – gałąź tego Ruchu – usilnie zabiegał, by wszystkie rodziny były „miłością wielkie”.

Będziecie wizytowali parafie, aby – zgodnie z poleceniem, jakie Piotr usłyszał od Mistrza – umacniać siostry i braci we wierze.Wspólnie będziemy troszczyć się, aby każda parafia była wspólnotą wspólnot, jak tego chciał, za Soborem Watykańskim II, bliski wam obu – i nam wszystkim – Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki. Jego ideałem był Chrystus Sługa, bo „Syn Człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono...” (Mk 10,45). Bądźcie i wy sługami zdolnymi do umywania nóg, schylania się aż do ziemi, po której dziś chodzi człowiek…

Słowo „wspólnie” oznacza, iż kolegialnie będziemy wsłuchiwać się w głos Ducha Świętego, zwłaszcza w ramach pracy II Synodu, i budować Kościół katowicki, aby go przygotować na czas łaski, jakim niewątpliwie będzie 100-lecie jego powstania w strukturach Kościoła: czyli prawdziwy jubileusz, czas szczególnej łaski. Niech ta perspektywa mobilizuje nas wszystkich do modlitwy i działania, aby światło Chrystusa zajaśniało – w nas i przez nas – nowym blaskiem!

4. Jerozolimo, oto dzień twojej Epifanii! Mędrcy ze Wschodu, którzy jako pierwsi rozpoznali Twoją Światłość, składają Odkupicielowi świata, swoje dary:

Składają je Tobie, który jesteś Bogiem z Boga, Światłem ze Światłości, Bogiem prawdziwym z Boga prawdziwego, zrodzonym, a nie stworzonym, współistotnym Ojcu.

Tobie, przez którego wszystko się stało. Tobie, który stałeś się człowiekiem, za sprawą Ducha Świętego przyjmując ciało z Maryi Dziewicy.

To Ciebie oglądały oczy trzech Mędrców i to właśnie Ciebie widzą dziś nasze oczy wpatrzone w tajemnicę świętej Epifanii. Wierzymy bowiem, że „tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał…” (J 3,16) …i niesiemy Ci dary, bo wiemy, że jako pierwsi zostaliśmy obdarowani Tobą, który czynisz nas swoimi uczniami, braćmi i siostrami – dziećmi niebieskiego Ojca!

„Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali” (J 13, 35) – oto znak rozpoznawczy chrześcijan: wierzących w Chrystusa!

Drodzy pasterze!

Boski Nauczyciel domaga się od was, byście żyli Jego miłością i o niej świadczyli. Ukazujcie oczom powierzonej Wam Owczarni jaśniejące piękno Ewangelii, będącej kompendium Bożej miłości. Dawajcie całemu ludowi chrześcijańskiemu wyraźne świadectwo świętości.

Drodzy Bracia i Siostry!

To właśnie głoszenie zbawczej miłości Bożej jest istotą misji, którą w dniu dzisiejszym, w uroczystość Objawienia Pańskiego, powierza nam wszystkim Kościół.Bądźcie więc zawsze objawieniem Chrystusa i Jego miłosiernej miłości! Niech nic wam nie przeszkodzi w wypełnianiu tej misji: misji objawiania ludzkiej rodzinie Jezusa Chrystusa, Jedynego Zbawiciela Człowieka. To nasze zadanie, to nasze powołanie, nasz obowiązek i nasza radość.

Amen.