W jakim sensie św. Paweł używa przymiotnika „stary”? Słowo to nie zawsze ma negatywny wydźwięk. Odpowiadając na zarzut niezachowywania postów przez uczniów, Jezus tłumaczy przywiązanie swoich rozmówców do tej praktyki religijnej: „Kto się napił starego wina, nie chce potem młodego – mówi bowiem: »Stare jest lepsze«”. W ich mniemaniu posty miały wielką wartość ze względu na dawne pochodzenie. Ten sam przymiotnik posiada neutralny sens w pochwale Jezusa: „Dlatego każdy uczony w Piśmie, który stał się uczniem królestwa niebieskiego, podobny jest do ojca rodziny, który ze swego skarbca wydobywa rzeczy nowe i stare”. Wymienione na końcu elementy nie są przeciwstawione sobie, lecz wzajemnie się uzupełniają w tym sensie, że zadaniem nauczającego we wspólnocie jest przedstawiać dawne treści w sposób świeży, zaś nowe – zrozumiały.



W dzisiejszym czytaniu charakterystyka człowieka jako starego nie odnosi się do jego sędziwego wieku, lecz ukazuje jego wcześniejszą sytuację, dlatego tłumaczenie „dawny człowiek” jest trafne. Apostoł przedstawia położenie wszystkich ludzi: tak jakby w każdym z nas był obecny pierwszy człowiek, który nie przyjął planu Stwórcy upodobnienia go do siebie i wywyższenia ponad wszystkie stworzenia. Zamiast tego projektu pierwszy człowiek chciał być jak Bóg, ale poddał się kusicielowi ukazanemu jako istota najniżej żyjąca. To odrzucenie planu Stwórcy sprawiło, że człowiek stał się stary i to w dwóch znaczeniach. Po pierwsze: pierwotny plan uczynienia człowieka podobnym do Boga przez to, że panowałby on nad stworzeniami, okazał się nieaktualny. Po drugie: ten obraz Boży stał się tak stary, że właściwie człowiek zasługiwał tylko na to, aby być wyrzucony ze stworzenia. 



Bóg jednak nie potraktował człowieka tak, jakby był on całkiem zepsutym sprzętem czy zupełnie znoszonym ubraniem. Zamiast zastąpić człowieka, zmienił pierwotny plan. Bóg objawił się nam w zmartwychwstaniu Jezusa. Apostoł nie pisze, że powstał On dzięki chwale Boga, ale dzięki chwale Ojca. Przez zmartwychwstanie Bóg potwierdził najważniejszą prawdę głoszoną przez swojego Syna, że jest Jego Ojcem. Także przez nasze zmartwychwstanie potwierdzi, że jest naprawdę naszym Ojcem. Przyjęty przez nas chrzest umożliwia podniesienie nas ze śmierci oraz ubranie w nowe i piękne człowieczeństwo.